postać historyczna, zarazem bohater siratu – anonimowego arabskiego eposu rycerskiego
Sławny poeta z plemienia ‘Abs, syn wodza plemienia i czarnej niewolnicy etiopskiej Zabiby. Przez wiele lat był niewolnikiem. Uzyskał wolność dzięki niezwykłemu męstwu wykazanemu w walkach w obronie plemienia. Kochał córkę stryja, Ablę, lecz ten nie chciał jej wydać za czarnego syna niewolnicy. Przez 10 lat starał się zasłużyć na rękę Abli wyczynami wojennymi. W poemacie (muallaka) wychwala swoje przewagi bitewne, zwycięstwa nad sławnymi bohaterami, a jednocześnie czule przemawia do ukochanej Abli, licząc na wierność i zrozumienie. Ginie broniąc swojego plemienia przed atakiem plemienia Tajj. W Sirat ‘Antar (Żywot Antary), którego akcja toczy się na przestrzeni niemal pięciu wieków. Poganin, dzielny obrońca plemienia ‘Abs przemienia się tu w czarnego rycerza, bohatera islamu. Jest waleczny, szlachetny i hojny, wyróżnia się wielkodusznością. Potrafi zyskiwać sobie przyjaciół różnych nacji. W wyobraźni i fantazji ludowych anonimowych twórców eposu czas i przestrzeń nie mają granic, swobodnie są też przeinaczane fakty historyczne. ‘Antara toczy walki z szachami z dynastii Sasanidów, oddaje przysługi chrześcijanom w Syrii, dzięki czemu zostaje zaproszony do Konstantynopola, potem wraz z wodzem bizantyjskim Herakliuszem dowodzi armią, która podporządkowuje Francję Bizancjum, dociera do Hiszpanii i zwycięża w Afryce Północnej od Maroka po Egipt. W Siracie po 10 latach wspaniałych zwycięstw żeni się z ukochaną Ablą, ale nie ma z nią dzieci. Ma je jednak z kilku tajnych małżeństw, m.in. z dwiema chrześcijankami: z córką króla Rzymu (gdy obronił Rzym przed oblegającym go Bohemondem) miał syna Ghandafara, a z frankijską księżniczką – syna Dżufrana. Końcowe części „Żywotu” są coraz bardziej fantastyczne. Antara walczy w Sudanie, dociera do Etiopii i w osobie negusa odkrywa dziadka swojej matki Zabiby. Odbywa też wyprawę przeciw Hind-Sind w kraju demonów. Umiera pokonany prze zatrutą strzałę swego zawziętego wroga Nizra Ibn Dżabira. Jego synowie pomścili śmierć ojca i wrócili do matek pozostawionych w Europie.