Bohater noweli Tomasza Manna Śmierć w Wenecji.
Ok. 60-letni Aschenbach, wdowiec i ojciec dorosłej już córki, jest znanym i cenionym (na 50. urodziny otrzymał tytuł szlachecki) powieściopisarzem i eseistą. Jego twórczość znakomicie oddaje – zdaniem krytyków – atmosferę schyłkowości towarzyszącą końcowi wieku. Pewnego dnia Aschenbach postanawia wybrać się do Włoch na krótki wypoczynek. Po przyjeździe do Wenecji przeprawia się gondolą na Lido, by zamieszkać w jednym z tamtejszych hoteli. Przy kolacji zwraca uwagę na 14-letniego chłopca, Polaka o imieniu ➞ Tadzio, który zachwyca go klasyczną urodą. Zachwyt wyrafinowanego wielbiciela sztuki antycznej zmienia się wkrótce w zabarwioną homoerotycznie fascynację. Aschenbach odwleka wyjazd, mimo że tutejsze powietrze najwyraźniej mu nie służy. Kiedy wreszcie podejmuje decyzję, pomyłkowa zamiana bagażu zmusza go do zawrócenia na wyspę. Niezdolny do jakiegokolwiek działania, pogrąża się w bezczynności i kontemplacji urody Tadzia jako ucieleśnienia klasycznego ideału piękna. Uświadamia sobie, że jego uczucie to miłość (aczkolwiek w pełni platoniczna). Tymczasem w Wenecji i na Lido zaczynają szerzyć się niepokojące pogłoski o grożącej miastu epidemii cholery. Miejscowe władze dementują krążące plotki, lecz wprowadzane po cichu zarządzenia sanitarne świadczą o tym, że sytuacja jest poważna. Zamroczony uczuciem Aschenbach zdaje się nie dostrzegać niebezpieczeństwa. Stara się poprawić mankamenty urody, farbuje włosy, co daje groteskowy efekt. Równocześnie pogarsza się stan jego zdrowia. Załamanie następuje w chwili, gdy dowiaduje się, że Tadzio szykuje się do opuszczenia Lido. W dniu jego wyjazdu Aschenbach umiera na leżaku na plaży, ogarniając chłopca gasnącym spojrzeniem i odwzajemniając jego porozumiewawcze spojrzenie.