Bohater opowiadań "Beldonek" i "Żywot Beldonka" Adolfa Dygasińskiego.
Dziecko wiejskie, jedynak, mieszkający we wsi Balice. Lubi bajki i baśnie, wsłuchuje się w odgłosy przyrody. Po śmierci rodziców jako ośmiolatek trafia pod opiekę stryja Matusa. Pracuje w polu i chodzi na zarobek do dworu. We wsi uchodzi za niezdarę, głupka i dziwadło. Zbity przez stryja chowa się w lesie, wreszcie zostaje przygarnięty przez dziada Floriana Myszkę.
W czasie wędrówki uczy się od opiekuna żebractwa. Odwiedza miasta i miasteczka, poznaje ludzi i smak wódki, kradnie ziemniaki z pola. Wraz z opiekunem przyłącza się do pielgrzymów zmierzających na Jasną Górę. Po przybyciu na miejsce zasiada wśród żebraków, proszących przechodniów o jałmużnę. Od Zosi, towarzyszki podroży, dostaje na pamiątkę medalik.
Z obawy przed policją denuncjuje Florka jako złodzieja pugilaresu. Po aresztowaniu dziada otrzymuje od właściciela pugilaresu pieniądze, za które przed opuszczeniem Częstochowy nabywa u handlarzy kozik, piszczałkę i dewocjonalia. Wraz z pielgrzymami powraca do Balic, do zagrody stryja.
Jako jedenastoletni chłopiec styka się z bandą zbójecką, niedługo potem, dzięki spotkaniu z ludźmi zaangażowanymi społecznie, zostaje skierowany do szkoły rzeźbiarskiej w Monachium. Uczy się rzeźbiarstwa, nabiera ogłady. Po śmierci opiekuna dziedziczy jego majątek. Ratując dziecko z pożaru, traci wzrok.