Postać z powieści Zofii Nałkowskiej "Granica".
Żona głównego bohatera Zenona ➞ Ziembiewicza, budzi w nim pierwszą miłość. Sama w udzielającym jej korepetycji z matematyki (nie jest zbyt pilną uczennicą) gimnazjaliście nie dostrzega nic interesującego. Skrycie śni o prawdziwym domu (jej piękna matka prowadzi bujne życie gdzieś w świecie, wychowuje ją nieskora do okazywania uczuć ciotka, pani ➞ Kolichowska), bardziej na jawie kocha się w przyjacielu swej nauczycielki francuskiego.
Kiedy jako dorosła kobieta (jej rozczarowań w okresie między tymi spotkaniami możemy się domyślać) ponownie spotyka Zenona, zakochuje się w nim, a nawet mu się oddaje, ale potem opuszcza go, by niejako w ten sposób zwrócić go uwiedzionej służącej, Justynie ➞ Bogutównie. Elżbieta wyjeżdża do matki, do Warszawy, i u jej boku przez chwilę prowadzi światowe życie. Jednak zjawienie się w stolicy Ziembiewicza wszystko zmienia.
Panna Biecka nie docieka, co stało się z Justyną i jej ciążą. W uniesieniu poślubia Zenona, razem z nim planuje jego opatrznościową karierę polityczną, rodzi syna, staje się wzorową małżonką prezydenta miasta. Gdy sprawa Justyny zaczyna zagrażać spokojowi (i karierze) męża, stara się pomagać mu w otoczeniu jego dawnej kochanki opieką. Kryzys przychodzi dopiero w momencie, gdy Zenon próbuje obciążyć ją współodpowiedzialnością za pogłębiającą się depresję Justyny.
Po zamachu Bogutówny na Ziembiewicza i po jego samobójczej śmierci Elżbieta - która dotąd starała się wzorowo wypełnić swoje obowiązki wobec niedojrzałego męża, jego dawnej kochanki, starej ciotki, a nawet lokatorów jej kamienicy - opuszcza jedynego synka i wyrusza (jak kiedyś jej matka) w świat. W ekranizacji powieści dokonanej przez J. Rybkowskiego (1977 r.) rolę Elżbiety kreowała Krystyna Janda.