Siostrzeniec ostatniego króla Rzymu, Tarkwiniusza Pysznego i założyciel republiki rzymskiej.
Według historiografów rzymskich (źródło stanowi tu przede wszystkim Liwiusz) Lucjusz długo zmuszony był ukrywać swoje zalety przed podejrzliwym wujem i kuzynami, czemu zawdzięczał właśnie przydomek ‘Brutus’ (dosł. tępy).
O jego intelekcie świadczyła jednak przytomność umysłu wykazana w czasie wizyty w Delfach, kiedy to najpierw złożył Apollinowi w darze okryty warstwą rogu złoty pręt, później zaś, kiedy wyrocznia na pytanie młodych Tarkwiniuszów, który z nich obejmie władzę po ojcu, odpowiedziała, że ten, który pierwszy ucałuje matkę, Brutus pospiesznie zamarkował upadek, całując matkę wszystkich ludzi, ziemię.
Maskę tępaka zrzucił dopiero po gwałcie, jakiego Sekstus Tarkwiniusz dopuścił się na Lukrecji, obejmując przywództwo nad buntem przeciw królowi, by następnie objąć - jako pierwszy w historii - stanowisko konsula. Brutus bywa często wspominany jako wzorzec cnót obywatelskich (w szczególności republikańskich), również z uwagi na rolę, jaką odegrał w stłumieniu spisku mającego na celu przywrócenie władzy Tarkwiniuszy, kiedy to osobiście przesłuchał i skazał na śmierć zamieszanych w sprzysiężenie synów, Tytusa i Tyberiusza (epizod ten wspomina m.in. Plutarch w Żywocie Publikoli).