Postać z powieści "Sto lat samotności" Gabriela Garcii Marqueza.
Córka Aureliana Drugiego Buendíi i Fernandy del Carpio. Jej ojciec bardzo liczył na to, że Amaranta Urszula odniesie sukces naukowy, dlatego za ciężko zdobyte pod koniec życia pieniądze posłał ją do szkoły w Brukseli. Wróciła jako nowoczesna, pełna energii kobieta, prowadząc za sobą na smyczy męża Gastona, z którym lubiła głośno uprawiać seks.
Nosiła modne sukienki i znała wszelkie najnowsze tańce. Podjęła heroiczny wysiłek, aby przywrócić rodzinnemu domowi dawną świetność. Wdała się w romans z Aurelianem Babilonią nieświadoma, że jest jego ciotką. Gdy Gaston wyjechał, romans ten rozkwitnął i szybko przekształcił się w miłość. Nie zniszczyło jej ani ubóstwo zakochanych, ani policzek, który Gaston zadał ambicji Amaranty Urszuli wysyłając jej w liście swoistego rodzaju błogosławieństwo na nową drogę życia.
Z miłości krewnych urodziło się dziecko ze świńskim ogonem (Aureliano Babilonia syn), co miało być dawno przepowiedzianą karą za kazirodczy związek. Amaranta Urszula zmarła wykrwawiwszy się przy porodzie.