Postać z powieści "Sto lat samotności" Gabriela Garcii Marqueza.
Córka Josego Arcadia Buendíi, zwanego Arcadio, i Santy Sofii de la Piedad. Odznaczała się niezwykłą urodą, która doprowadzała mężczyzn do szału, a czasem nawet do śmierci (jak tego, który podglądając ją przez dziurę w dachu łazienki spadł i zginął na miejscu). Piękna Remedios nie przywiązywała żadnej wagi do swojego powodzenia, gdyż żyła poza sprawami tego świata.
Aż do późnego wieku dziewczęcego Santa Sofia de la Piedad musiała ją myć i ubierać - i nawet kiedy już mogła robić to sama, trzeba było ją pilnować, aby nie malowała na ścianach zwierzątek pałeczką umazaną we własnej kupce. W dwudziestym roku życia nie umiała czytać ani pisać, odmawiała posługiwania się sztućcami i spacerowała nago po domu, zbuntowana przeciw wszelkim konwenansom.
Mężczyźni odbierali jej zachowanie jako czystą prowokację, rodzina uważała ją za upośledzoną, tylko Pułkownik Aureliano Buendía był przekonany, że Piękna Remedios posiadła niezwykłą mądrość życiową. Któregoś dnia, gdy pomagała rozwiesić pranie, razem z prześcieradłem porwał ją wiatr i nikt już jej więcej nie widział.