Postać z powieści "Sto lat samotności" Gabriela Garcii Marqueza.
Córka Aureliana Drugiego Buendíi i Fernandy del Carpio. Jako dziewczynka została posłana do szkoły klasztornej, gdzie miała doprowadzić do perfekcji grę na klawikordzie. Była wesoła i lekkomyślna. W któreś wakacje z własnej inicjatywy zaprosiła do domu w Macondo cztery siostry zakonne i sześćdziesiąt osiem koleżanek z klasy. Szkołę skończyła dla świętego spokoju, aby spełnić ambicje swojej surowej matki.
Gdy tylko mogła, odstawiła klawikord w kąt. Straciła głowę dla Mauricia Babilonii i wdała się z nim w burzliwy romans. Dowiedziawszy się o tym Fernanda zabroniła jej wychodzić z domu i zaczęła ściśle kontrolować. Gdy odkryła, że pomimo zakazów kochanek wciąż zakrada się do jej córki, poprosiła nowego alkada o przydzielenie straży nocnej, która pilnowałaby domu od tyłu, gdyż - jak twierdziła - ktoś kradnie jej kury.
Tego samego wieczoru straż postrzeliła Mauricia czyniąc zeń kalekę do końca życia. Meme od tego czasu nie odezwała się ani słowem. Matka zawiozła ją do klasztoru, gdzie sama się niegdyś wychowała. Po roku odesłano jej stamtąd nieślubne dziecko Meme. Sama Meme zmarła ze starości wiele lat później w ponurym przytułku w Krakowie.