Bohaterka komedii Mizantrop Moliera.
Młoda (około dwudziestoletnia) wdowa, atrakcyjna, niezależna finansowo, prowadząca w Paryżu salon, w którym bywają osoby z otoczenia dworu. Kokietka, mająca wiele romansów, osoba próżna, powierzchowna, a równocześnie błyskotliwa, doskonale rozumiejąca zasady gier salonowych. Grą dla Celimeny jest przede wszystkim miłość, którą traktuje w sposób zimny i intelektualny jako swoistą rozgrywkę między kobietą a mężczyzną.
W sidła Celimeny wpada między innymi szlachetny i prawy Alcest, który, na nieszczęście, zakochuje się w niej bez pamięci. Co prawda rozum pozwala mu dostrzec jej wady, jednak jego serce broni się przed wyciągnięciem z tego wniosków. Celimena nie kocha go, podobnie jak i innych konkurentów, traktuje jako "oryginalną zdobycz" w swojej "kolekcji". Schlebia jej, że zdobyła uczucia tak prawego i wartościowego mężczyzny.
Miłość Alcesta zostaje wystawiona na ciężką próbę, kiedy dostaje niezbity dowód zdrady Celimeny. Kiedy za sprawą podkochującej się w nim Arseny, wchodzi w posiadanie listu Celimeny do Oronta, sprytnej wdówce udaje się niemal go przekonać, że adresatem była kobieta. Wkrótce jednak wychodzą na jaw następne listy, równie czułe wyznania do Akasta i Klitandra.
W owej korespondencji, bawiąc się uczuciami mężczyzn, Celimena daje także upust swojej złośliwości, obmawiając pozostałych konkurentów. Akast, Klitander i Oront, urażeni postępowaniem Celimeny, odchodzą od niej. Natomiast zakochany Alcest nie potrafi się jej wyrzec, jest gotowy wszystko zapomnieć, proponuje jej wspólne życie na pustkowiu, z dala od podłości świata. Celimena, tłumacząc się swoim młodym wiekiem i strachem przed samotnością, odrzuca tę propozycję. To dopiero pozwala Alcestowi ostatecznie wyzwolić się z nieszczęśliwej miłości i wyjechać.