Jeden z głównych bohaterów komedii Aleksandra Fredry Zemsta.
Cześnik nie jest bogaty, a jego życie komplikuje fakt, że musi mieszkać w starym zamku, którego drugą połowę zajmuje Rejent Milczek, co samo w sobie jest powodem głębokiej, obustronnej nienawiści. Dlatego też Raptusiewicz przemyśliwa nad wyjściem z trudnej sytuacji.
Najlepszym w owej epoce rozwiązaniem dla prawdziwego mężczyzny jest poślubienie odpowiednio zamożnej kobiety,
więc podstarzały Cześnik waha się jedynie nad rozstrzygnięciem, czy
zmusić do małżeństwa własną młodziutką wychowanicę, starościankę Klarę,
czy oświadczyć się Podstolinie, niedawno owdowiałej pani, która choć
jest malowidło nieco stare, wygląda na osobę wielce zamożną.
Ostatecznie Raptusiewicz decyduje się na związek z Podstoliną i
rzecznikiem swoich interesów czyni Papkina, a ten błyskawicznie uzyskuje
zgodę Podstoliny. Radość Cześnika zakłóca informacja, że Rejent zabrał
się do remontowania muru zamkowego, a przecież zamek nie jest jego
wyłączną własnością.
Rozjuszony Raptusiewicz wysyła do Milczka
Papkina i dzięki temu dowiaduje się, że zdradziecki Rejent zwabił do
siebie Podstolinę, a ta płocha jejmość zmieniła zdanie i tym razem
obiecała poślubić syna Rejenta, Wacława. Te niecne czyny wymagają srogiej zemsty. Cześnik próbuje podszyć się pod imię własnej podopiecznej Klary i jako ona wysłać miłosny list do Wacława, wzywający go do natychmiastowego przybycia.
Raptusiewicz nie ma pojęcia o tym, że Klara i Wacław znają się i kochają od dawna, i choć groteskowy list nie nadaje się do wysłania, syn Rejenta zjawia się w domu ukochanej. Usatysfakcjonowany Cześnik zmusza młodych - nie wierzących własnemu szczęściu - do natychmiastowego małżeństwa.
Następny punkt zemsty to poślubienie Podstoliny. Raz jeszcze otrzymuje jej zgodę, ale poczucie triumfu zakłóca mu wyznanie wybranki: cały majątek jej męża ma odziedziczyć Klara, jego najbliższa krewna, gdyż Podstolina tylko czasowo nim zarządzała.
W pierwszej ekranizacji Zemsty w reżyserii J. Bohdziewicza (1957 r.) Cześnika grał Jan Kurnakowicz, w adaptacji A. Wajdy (2002 r.) rolę tę kreował Janusz Gajos.