Postać historyczna, bohater tytułowy tragedii Egmont J.W. Goethego.
Historyczna postać, czyli hrabia niderlandzki Egmont (1522-68) żył we Flandrii stanowiącej część monarchii króla Hiszpanii Filipa II. Zyskał sławę wojenną dzięki zwycięstwom pod St. Quentin i Gravelingen, które zakończyły wojnę z Francją. Wesołe usposobienie, hojność i wspaniałość wystąpień przyczyniły się do jego wielkiej popularności. Jego wybory polityczne świadczą jednak o chwiejności charakteru i braku zdolności politycznych. Początkowo reprezentował razem z Wilhelmem Orańskim i admirałem Hornem opozycję możnowładczą wobec władcy. Z czasem odstąpił od tych ideałów i wziął udział w tłumieniu powstania. Mimo ostrzeżeń Wilhelma Orańskiego, pozostał w Brukseli, gdy zbliżały się odziały hiszpańskiego księcia Alby. Podjął taką decyzję, mając nadzieję na odegranie ważnej roli politycznej i obawiając się utracić dochody. Decyzja ta okazała się nieszczęśliwa, bowiem hrabia Egmont został podstępnie uwięziony (1567), a następnie (wraz z Hornem) skazany na śmierć. Egmont Goethego jest młodym, pełnym życia człowiekiem. Ma znakomite pochodzenie, majątek i wojenną sławę. Posiada wielu przyjaciół, jest uwielbiany przez lud. Dnie spędza na polowaniach, ujeżdżaniu koni i rozmowach z przyjaciółmi. Nocami odwiedza swoją kochankę, piękną i wrażliwą Klarunię.
Niestety, wkrótce to szczęśliwe życie zburzy polityka. Regentka Niderlandów, Małgorzata Parmeńska tylko pozornie zachowuje niezależność od dworu hiszpańskiego. Filip II pragnący za wszelką cenę ograniczyć wolność Niderlandów, a przede wszystkim swobodę religijną, coraz wyraźniej daje do zrozumienia, że pragnie całkowitego podporządkowania kraju. W końcu wysyła do Brukseli księcia Albę, którego zadaniem będzie krwawe zaprowadzenie porządku. Wilhelm Orański, przyjaciel Egmonta, ostrzega hrabiego przed możliwością aresztowania. Ten jednak mu nie wierzy, uważa, że gdyby do tego doszło to ud niderlandzki zjednoczyłby się w groźną ligę, a nienawiść do samego nawet imienia hiszpańskiego wybuchłaby i odłączyła Niderlandy od Hiszpanii. Rzeczywistość pokaże, że sądy te były bardzo naiwne.
Książę Alba, pod pozorem przekazania poleceń od króla oraz chęci zasięgnięcia rady, zaprasza do pałacu Kulenburskiego hrabiego Egmonta i Wilhelma Orańskiego. Wilhelm Orański przezornie nie zjawia się, natomiast Egmont przy- chodzi i po długiej rozmowie, podczas której Alba stara się go sprowokować do nieprzychylnych wypowiedzi na temat króla (aby mieć powód do aresztowania), zostaje pojmany. Książę Alba wykorzystuje podczas aresztowania swojego nieślubnego syna Ferdynanda, który wypełniając rozkazy ojca zdradzi Egmonta, swojego przyjaciela. Hrabia Egmont zostaje aresztowany, w tym samym czasie Klarunia, mimo opieki zakochanego w niej młodego mieszczanina Blackenburga, popełnia samobójstwo. W celi hrabiego zjawia się Alba wraz ze swoim służącym Silvą i synem, aby obwieścić okrutny wyrok - następnego dnia zostanie publicznie ścięty na rynku.
Po wyjściu Alby i jego służącego Ferdynand zostaje w celi, aby wyrazić swój szacunek i wielki żal z powodu niesprawiedliwego wyroku, jaki spada na Egmonta. Wstrząśnięty Ferdynand nie może pogodzić się z okrucieństwem ojca, gdyby było to możliwe chciałby uratować Egmonta. W nocy Egmont ma proroczy sen - widzi zjawę Klary, która pokazuje mu symbole zapowiadające przyszłą wolność Niderlandów. Rankiem, pokrzepiony tym widzeniem i pewny tego, że jego krew, jak i wie- lu innych, którzy zginą w walce o wolność nie pójdzie na marne, idzie na miejsce swojej kaźni.