Postać ze starobabilońskiego eposu o Gilgameszu.
Został stworzony przez bogów jako przeciwstawienie Gilgamesza, młodego i urodziwego, ale gnębiącego poddanych władcy miasta Uruk. Enkidu był dziki, mieszkał ze zwierzętami w stepie, sam przypominał też zwierzę, gdyż cały obrośnięty był długim włosem. Enkidu opiekował się zwierzętami, uwalniał je z sideł, ostrzegał przed polującymi myśliwymi. Kiedy jeden z myśliwych skarżył się, że Enkidu przeszkadza mu w polowaniu, poradzono mu, aby przyprowadził na step kobietę, która uwiodłaby Enkidu. Enkidu uległ jej powabom i dzięki niej stopniowo wchodził w świat cywilizacji człowieka.
Spróbował chleba i zaczął ubierać się w szaty. Kiedy jednak przyswoił sobie zdobycze cywilizacji, zatracił kontakt z dzikimi zwierzętami, które teraz bały się go i uciekały przed nim. Gdy miało dojść do jego pojedynku z Gilgameszem, bohaterowie nieoczekiwanie zawarli ze sobą przyjaźń. Obaj oddali się wspólnym ucztom i zabawom.
Jednak ta radość uległa zmąceniu, kiedy Gilgamesz dostrzegł płynące w rzece ciało mar- twego człowieka. Wtedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę z nieuchronności śmierci. Aby temu zaradzić, postanowił wraz z Enkidu dokonać bohaterskich czynów. W tym celu wyruszyli na wyprawę do odległego lasu cedrowego, aby zabić jego strażnika, potwora Humbabę i zdobyć cenne drewno. Gdy w pobliżu miasta pojawił się straszny byk, jego zabicie stało się następnym wyzwaniem dla pary bohaterów. Wspólnym wysiłkiem udało im się pokonać potwora. Wkrótce jednak bogowie postanowili, że jeden z bohaterów musi umrzeć, a wybór padł na Enkidu. Pewnej nocy, w czasie snu, miał on wizję, że został wprowadzony do krainy podziemia, gdzie przebywa- ją duchy zmarłych. Wizja był przerażająca, podziemie było bowiem krainą ciemności, gdzie zamieszkujące duchy w ptasich piórach żywiły się kurzem i gliną. Enkidu zrozumiał swoje przeznaczenie, rozchorował się i ku rozpaczy swego przyjaciela zmarł.