Bohater dwóch komedii: Cyrulik sewilski, czyli Daremna przezorność oraz Szalony dzień, czyli Wesele Figara Pierr’a-Augustina de Beaumarchais.
Młody, sprytny sługa hrabiego Almawiwy. Intrygant, obdarzony poczuciem humoru, dużym wdziękiem i wieloma talentami. W Cyruliku sewilskim nic nie wiadomo na temat jego pochodzenia. Nie mając majątku, ani nazwiska Figaro musi sobie w życiu radzić wykonując wiele prac i nieustannie zmieniając zawody. Pracuje jako weterynarz, pisze sztuki teatralne i traktat ekonomiczny, wydaje pismo. Wszystkie te zajęcia nie przynoszą mu satysfakcji, a ko- lejne niepowodzenia przekonują go, że dla człowieka uczciwego, ale pozbawione- go nazwiska i majątku, nie ma miejsca na tym świecie. Zdesperowany Figaro jest skłonny odebrać sobie życie, jednak w ostatniej chwili znajduje w sobie dość siły, aby jeszcze raz się podnieść - zostaje golibrodą wędrującym od miasta do miasta. Podczas jednej z takich wędrówek spotyka hrabiego Almawiwę, swego dawnego pana, któremu postanawia pomóc w poślubieniu Rozyny.
Robi to tym chętniej, że żywi dużą niechęć do jej opiekuna Bartola, starego lekarza, od którego wynajmuje dom z balwiernią. Zakochany w Rozynie hrabia w przebraniu (jako Lindor), by nie zdradzić swego pochodzenia, przez kilka kolejnych nocy stoi pod jej oknem, wyznając swe uczucia. Jego miłosne zabiegi postanawia pokrzyżować Bartolo, który sam zamierza poślubić Rozynę. Figaro przygotowuje jednak intrygę - za jego namową hrabia próbuje dostać się do domu Rozyny, najpierw bezskutecznie przebrany za żołnierza, potem z sukcesem jako Don Alonso, profesor muzyki, zastępujący chorego Don Bazylia. Dzięki spotkaniu hrabia Almawiwa i Rozyna mogą wyznać swoje uczucia i zaplanować dalsze kroki. Bartolo jednak odkrywa podstęp i hrabia musi uciekać. Następnie Bartolo idzie po notariusza, by zaślubił go z wychowanką.
W czasie jego nieobecności przybywają Figaro i Lindor, wyjaśniają Rozynie, że Lindor i Almawiwa to ta sama osoba. Kiedy zjawia się notariusz, Figaro wmawia mu, że wezwano go, aby zatwierdził małżeństwo hrabiego Almawiwy i Rozyny. W Weselu Figara... tytułowy bohater zabiega wyłącznie o swoje sprawy, a dokładniej o swoje małżeństwo z Zuzanną, garderobianą hrabiny. Aby osiągnąć upragniony cel, będzie musiał pokonać wiele trudności, obnażyć umizgi hrabiego do Zuzanny oraz uchronić się od zalotów Marceliny, od której kiedyś pożyczył pieniądze, a w umowie zastrzegł, że albo zwróci dług, albo ożeni się ze swoją wierzycielką. Dodatkowym zawikłaniem okazuje się uczucie Cherubina, pazia hrabiego, który nie bez pewnej wzajemności, wzdycha do hrabiny. Figaro, jak zwykle, okazuje się mądrzejszy od swojego pana, w czym zresztą nie ustępuje mu pola jego narzeczona, sprytna Zuzanna.
Finał komedii niesie szczęśliwe zakończenie dla wszystkich postaci. Hrabina odzyskuje miłość hrabiego i na nowo wzbudza jego pożądanie. Zuzanna unika amorów hrabiego i zostaje szczęśliwą żoną Figara. Fi- garo zaś zyskuje najwięcej - Zuzannę za żonę, a także nazwisko. Okazuje się bowiem, że Marcelina jest jego matką, a Bartolo ojcem. Figaro i Zuzanna otrzymują dodatkowo trzy posagi (od hrabiny, hrabiego i Marceliny). Postać Figara pojawia się także w operach: W.A. Mozarta Wesele Figara (Lenozze di Figaro, 1786) i G. Rossiniego Cyrulik sewilski (Il Barbiere di Siviglia, 1816); ich libretta zostały oparte na tekście P.-A. Beaumarchais.