Bohater powieści satyrycznej Gargantua i Pantagruel François Rabelais’go.
Olbrzym, syn Tęgospusta i Gargameli, córki króla Parpajlosów, ojciec Pantagruela. Przychodzi na świat po jedenastu miesiącach ciąży, przez lewe ucho matki. Po narodzinach domaga się picia. Zostaje zaniesiony do zakrystii kościel nej i ochrzczony. W dzieciństwie używa wózka zaprzężonego wołami i ubrań w kolorach białym i niebieskim.
Do piątego roku życia spędza czas na piciu, jedzeniu i spaniu; na jedzeniu, spaniu i piciu; na spaniu, piciu i jedzeniu. Po doświadczeniach przyznaje pierwszeństwo gąsce jako utrzyjzadkowi (materii do podcierania tyłka). Po edukacji u scholastyków: Tubala Holofernusa i Pały Zakutej, sprowadzającej się do nauki abecadła i lektury dzieł m.in. Pyskatego, Stękały i Kujona, pod okiem nauczyciela Ponokratesa wyrusza na naukę do Paryża.
Podróżuje na kobyle o rozmiarach sześciu słoni. Uciekając przed gapiami, wdrapuje się na wieżę kościoła Najświętszej Marii Panny w Paryżu i obsikuje tłum paryżan. Pobiera naukę u Ponokratesa, zwolennika systematyczności i dyscypliny. Na wezwanie ojca walczącego z sąsiadem, królem Żółcikiem, przerywa pobyt w Paryżu, powraca do kraju i staje do walki z najeźdźcą. W walce używa jako oręża drzewa olchowego i bierze kule armatnie za muchy.
Po zwycięstwie nagradza żołnierzy i nakazuje odbudowę miasta zniszczonego podczas wojny. Dla obrońcy Tęgospusta, mnicha Jana, wznosi klasztor Telemitów. Po śmierci ojca przejmuje ster państwa, którym zarządza przez pięć wieków. W wieku czterystu osiemdziesięciu czterech lat zostaje ojcem Pantagruela, niedługo potem umiera.