Bohater tytułowy "Tragicznej historii Hamleta, księcia Danii" Williama Shakespeare’a.
Postać wzorowana na bohaterze podań średniowiecznych, znanym m.in. za sprawą kroniki łacińskiej Historiae Danicae Saxo Grammaticusa, w której nosi imię Amleth, tłumaczone dwojako: "dzielny w bitwie" i "szalony". U Szekspira syn króla Hamleta i królowej Gertrudy, która po śmierci męża wyszła za jego brata Klaudiusza. Studiuje w Wittemberdze, na prośbę matki pozostaje jednak w pałacu królewskim w Elsynorze i bierze udział w uroczystościach inaugurujących rządy Klaudiusza.
Po zgonie ojca nie może się otrząsnąć ze smutku i melancholii, nie chce zrezygnować z żałoby. W czasie spotkania z Duchem ojca, do którego dochodzi nocą u stóp murów zamkowych, dowiaduje się prawdy o jego śmierci - król Hamlet został zamordowany przez brata, Klaudiusza. Zbrodniarz wlał do ucha śpiącego króla truciznę, potem ożenił się z Gertrudą i objął tron. Aby zapewnić sobie czas do namysłu i swobodę działania, Hamlet przybiera pozę szaleńca.
Drwi z zabiegów Rosencrantza i Guildensterna, którzy na rozkaz króla usiłują poznać przyczynę jego dziwactw. Rozważa zasadność zemsty lub pogodzenia się ze światem (ten typ wahań przyjęto nazywać nieco pogardliwie hamletyzowaniem), wreszcie postanawia znaleźć dowody potwierdzające winę Klaudiusza, lecz jako z człowiek z natury wrażliwy i skłonny do refleksji nie wyzbywa się wstrętu do zła i zbrodni.
Odrzuca miłość Ofelii, córki Poloniusza, którą podejrzewa o zmowę z ojcem, zausznikiem królewskim, niedługo potem wraz z trupą wędrownych aktorów wystawia tragedię Zabójstwo Gonzagi, zawierającą scenę otrucia króla i lament Hekuby nad Pyrrusem. W czasie przedstawienia wyrzuca sobie bezczynność i z napięciem przygląda się reakcji stryja. Klaudiusz, pomieszany i wstrząśnięty, opuszcza przedstawienie, co rozwiewa wątpliwości Hamleta, zastanawiającego się nawet, czy głos Ducha nie był podszeptem szatana.
Okazja do zemsty nadarza się jakiś czas później. Hamlet napotyka modlącego się Klaudiusza, lecz na myśl o rozgrzeszeniu, które być może stanie się udziałem stryja, odstępuje od zbrodni. Wstrząśnięty, podejmuje próbę rozmówienia się z matką. W czasie kłótni wyrzuca Gertrudzie zdradę pamięci ojca i próżność, w końcu uświadamia sobie obecność w komnacie matki kogoś trzeciego, ukrytego za kotarą. Przekonany, iż jest to Klaudiusz, chwyta za miecz i wymierza cios, jak się okazuje - Poloniuszowi.
Śmierć ojca Ofelii przyspiesza decyzję Klaudiusza o odesłaniu Hamleta do Anglii. Wraz z księciem wyruszają Rosencrantz i Guildenstern, poplecznicy króla, listami naazującymi Anglikom zabicie Hamleta. Ten przed wyjazdem, pod wpływem spotkania z kapitanem, który służy w armii Fortynbrasa udającej się na podbój Polski, postanawia przejść od słów do czynów. Wkrótce do Elsynoru dociera wieść o powrocie Hamleta do kraju. Bohater przybywa wprost na pogrzeb Ofelii, która utopiła się w strumieniu. Wraz z przyjacielem Horacjem przygląda się pracy grabarzy.
Tymczasem Rosencrantz i Guildenstern kontynuują podróż, nieświadomi czekającego ich losu - Hamlet zmienił zapis w listach i obaj posłowie zostaną w Anglii straceni. Pojawienie się księcia w Elsynorze krzyżuje plany Klaudiusza. Podczas pogrzebu Ofelii Hamlet wdaje się jednak w konflikt z jej bratem, Laertesem. Następnego dnia obaj młodzieńcy stają do turnieju szermierczego, zorganizowanego przez Klaudiusza. Za namową króla Laertes walczy bronią ostrą, nie ćwiczebną i w dodatku zatrutą. Hamlet zostaje ranny, podczas szamotaniny szermierze zamieniają jednak rapiery i książę rani przeciwnika zatrutym ostrzem.
Gertruda wychyla puchar z trucizną, który Klaudiusz przygotował dla Hamleta, i umiera. Laertes ujawnia spisek. Hamlet przebija stryja rapierem i konającemu wlewa do gardła ostatnie krople zatrutego wina. Umiera na rękach przyjaciela Horacja. Tron duński przejmuje Fortynbras, każąc wyprawić Hamletowi pogrzeb godny żołnierza. Do Elsynoru przybywa poseł angielski z wieścią, iż Rosencrantz i Guildenstern nie żyją.