Jeden z bohaterów dramatu Henryka Ibsena "Nora, czyli dom lalki".
Postać Torwalda Helmera doskonale pasuje do galerii mieszczańskich "ojców rodziny" i mężów, których brak moralności i charakteru z zajadłością demaskował Ibsen w swoich dziełach. W małżeństwie z Norą Torwald Helmer przeżył już około dziesięciu lat, mają trójkę dzieci, ale w żonie widzi tylko uroczą ozdobę swojego życia, istotę infantylną (to mu się podoba) i słabo radzącą sobie z zagadnieniami materialnymi.
Sam kreuje siebie na osobę, która w otoczeniu nieuczciwych ludzi doznaje wstrętu niemal fizycznego oraz heroicznego obrońcę ukochanej, słabej małżonki i szczęścia rodzinnego. Gdy jego prawnicza kariera zostaje uwieńczona awansem na stanowisko dyrektora banku, mimo próśb Nory zwalnia z pracy swego dawnego kolegę Krogstada - człowieka, który niegdyś popełnił jakieś nadużycia.
Jak grom z jasnego nieba spada na niego informacja, że Krogstad ma możliwość szantażowania jego rodziny: oto osiem lat wcześniej Nora zaciągnęła u tego człowieka wysoką pożyczkę by opłacić koszty leczenia we Włoszech ciężko chorego Helmera, a na rewersie sfałszowała podpis swojego ojca jako poręczyciela. I choć oczywiste jest, że zrobiła to dla ratowania jego życia, mąż wpada w gniew, nie tyle jednak z powodu ukrywanej przed nim prawdy, ile ze strachu przed konsekwencjami tego zdarzenia dla swej kariery.
Wieloletnie poświęcenie Nory, która oszczędzając na wszystkim, spłacała pożyczoną sumę, nic dla niego nie znaczy. Gdy jednak Krogstad odstępuje od szantażu i zwraca dobrowolnie weksel, Torwald próbuje gładko przejść nad wszystkim do porządku dziennego. Ale prawdziwy charakter Helmera, jego egoizm i małoduszność zostały obnażone i Nora opuszcza męża, nie mogąc dalej żyć w domu, w którym była tylko lalką. W angielsko-francuskiej ekranizacji Josepha Loseya (1973) w roli Helmera wystąpił David Werner.