Postać historyczna, bohater dramatów Williama Shakespeare’a: obu części "Króla Henryka IV" oraz "Życia Henryka V".
Król Anglii, syn Henryka IV, pogromca Francuzów w wojnie stuletniej. Jako książę Walii wsławił się lekkomyślnym i rozpustnym życiem w towarzystwie Johna Falstaffa. W bitwie pod Shrewsbury rehabilituje się - zabija przywódcę buntowników szkockich Henryka Percy’ego i ratuje króla. Umierającemu ojcu obiecuje poprawę i słowa dotrzymuje.
Po objęciu tronu rządzi prężnie i skutecznie, choć zarazem bywa okrutny i apodyktyczny. Odprawia Falstaffa, liczącego na urzędy, i nagradza Sędziego Najwyższego, za sprawą którego w przeszłości trafił do aresztu. Rusza na wojnę z Francją, w czasie walki dodaje otuchy żołnierzom, wygłaszając patriotyczne i zagrzewające do boju mowy.
Podczas spaceru po obozie, który w przebraniu szlachcica odbywa dla wybadania nastrojów żołnierzy, wchodzi w spór z żołnierzem Williamsem, kwestionującym zasadność wojny z Francją. Bohaterowie wymieniając się rękawicami i umawiają się na spotkanie po walce. Mimo przewagi wroga Henryk zadaje klęskę wojskom francuskim w bitwie pod Agincourt (franc. Azincourt).
Po zwycięstwie nakazuje Fluellenowi odnaleźć i aresztować właściciela rękawicy. Następnie, na znak pojednania i łaski, zwraca Williamowi rękawicę wypełnioną złotem. Zawiera traktat pokojowy z królem Francji, Karolem VI i poślubia księżniczkę francuską Katarzynę.