Bohater powieści historycznej "Faraon" Bolesława Prusa.
Arcykapłan świątyni Amosa w Tebach i minister wojny na dworze faraona Ramzesa XII, zaufany faraona i królowej Niktoris, rzecznik interesów kasty kapłańskiej. Podczas przemarszu wojsk księcia Ramzesa przez pustynię, zawiadomiony o pojawieniu się na drodze dwóch świętych żuków, skarabeuszy, nakazuje zmienić trasę pochodu - ale też ukarać Eunanę, dowódcę straży przedniej, który wypatrzył owady.
Następnie wydaje rozkaz zasypania kanału, utrudniającego wojsku przemarsz. Na skutek decyzji Herhora chłop, który przez dziesięć lat pracował nad przekopaniem kanału (w nadziei na otrzymanie w zamian, wraz z trojgiem dzieci, wolności) popełnia samobójstwo, wieszając się na drzewie. Po manewrach Herhor nakłania faraona do wstrzymania się z decyzją oddania Ramzesowi dowództwa korpusu. Pod nieobecność władcy, odbywającego podróż Nilem do Teb, sprawuje rządy w państwie.
Sprzeciwia się wojnie z Asyrią. W tajemnicy, wraz z kapłanami Metresem i Pentuerem, porozumiewa się z kapłanem Beroesem z Chaldei, proponującym Egipcjanom zawarcie pokoju, na mocy którego ziemia izraelska przypadnie Egiptowi, natomiast fenicka - Asyrii. Na żądanie Herhora syn księcia Ramzesa i Sary otrzymuje imię Izaak i zostaje Żydem. Po śmierci faraona, do czasu mianowania jego następcą księcia Ramzesa, Herhor obejmuje władzę w Egipcie.
Uczestniczy w spisku kasty kapłańskiej, wykorzystującym zaćmienie słońca w celu zastraszenia ludu sprzyjającego Ramzesowi XIII. Po śmierci faraona poślubia jego matkę, królową Nikotris, i przejmuje władzę w państwie. Sięga po skarby ukryte w Labiryncie i przeprowadza reformy zamierzone jeszcze przez Ramzesa XIII: spłaca długi poprzedników, czyni co siódmy dzień wolnym od pracy, otacza opieką cudzoziemców, zawiera traktat pokojowy z Asyrią bez odstąpienia na jej rzecz ziemi fenickiej. W ekranizacji Faraona w reżyserii Jerzego Kawalerowicza (1965) postać Herhora kreował Piotr Pawłowski.