Postać biblijna.
Tyryjska księżniczka, izraelska królowa, żona króla Achaba. Pochodziła z Fenicji i była gorliwą wyznawczynią boga Baala i bogini Asztarte, prześladującą kapłanów Jahwe. Gdy prorok Eliasz rozprawił się z kultem i prorokami Baala, wówczas Izebel poprzysięgła zemstę: Chociaż ty jesteś Eliasz, to jednak ja jestem Izebel! (1 Krl 19,2).
Miała zły wpływ na króla. W wyniku jej intrygi król zabił podstępnie Nabota oskarżając go o bluźnierstwo Bogu i królowi (w istocie chodziło o przylegającą do pałacu królewskiego w Samarii winnicę Nabota, której ten nie chciał sprzedać). W odpowiedzi na ukamienowanie Nabota prorok Eliasz wypowiedział wyrocznię przeciw królowi i królowej, według której ciało Izebel miały pożreć psy.
Król zginął po kilku latach w walce z Syryjczykami. Izabel została wyrzucona z okna pałacu, stratowana przez konie, a w końcu wypełniły się słowa Eliasza (2 Krl 9,30). Apokalipsa świętego Jana nawiązuje do Jezabel jako bałwochwalczyni prowadzącej lud do zguby (Ap 2,20).