Bohater najsłynniejszej klasycznej powieści chińskiej Sen czerwonego pawilonu autorstwa Cao Xueqina (ok. 1715-1764), dokończonej przez Gao E (1753-1815).
Rozpieszczony i zniewieściały młodzieniec, nieświadom postępującego zubożenia rodziny, spędzający dni za wysokimi murami posiadłości, wśród licznych sióstr i kuzynek. Nieświadomy życia toczącego się poza murami, a nawet intryg i machinacji mających miejsce w samym majątku, wiedzie beztroski żywot hołubionego panicza. Szybko rodzi się uczucie pomiędzy nim a delikatną i kapryśną Lin Daiyu oraz silną i energiczną Xue Baochai. Jia Baoyu silniejszym uczuciem darzy chorowitą i płaczliwą Lin, jednak ostatecznie rodzina zaślubia go z Xue. Lin z żalu umiera, a Jia Baoyu decyduje się porzucić żonę i dotychczasowe życie i zostaje mnichem. Niesłychanie celnie i dogłębnie przedstawiona jest psychika samego Jia Baoyu oraz dziewcząt: ich kaprysy, emocje, humory i uczucia; gry, flirty, żarty i rozmowy. Jednak głębia rysów psychologicznych nie ogranicza się jedynie do tych kilku bohaterów.
Wśród ok. 700 postaci występujących w powieści, ok. 100 uważanych jest za pierwszoplanowe. Są one na ogół nakreślone niezwykle zręcznie, a reprezentują wszystkie szczeble chińskiej drabiny społecznej, od prostych ludzi pekińskiej ulicy po chińską arystokrację. Dlatego właśnie Sen... zwany jest również "powieścią encyklopedyczną". Jednocześnie Cao Xueqin wplata w korpus dzieła liczne wiersze, listy i inne teksty, tym samym niezwykle wzbogacając powieść. Jednak dzieło ma również wymiar mistyczny i filozoficzny. Jia Baoyu i Lin Daiyu są wcieleniami istot nadprzyrodzonych.
Jia Baoyu to drogocenny nefryt zakocha- ny w niebiańskim kwiecie, który pielęgnuje. Kwiat przemienia się w piękną kobietę (późniejszą Lin Daiyu), która obiecuje odpłacić nefrytowi łzami we wcieleniu ziemskim za miłość i troskę w niebie. Wreszcie na kamieniu spisana jest historia jego ziemskich dziejów, którą czyta wędrowny mnich i która stanowi właściwą część powieści. W wymiarze filozoficznym życie Jia Baoyu jest jego wędrówką ku oświeceniu, a tym samym wyzwoleniu.
Jako młodzieniec miota się pomiędzy światem fizycznym (se) a światem uczuć (qing). Ostateczne zrozumienie wszechobecnej pustki (kong) prowadzi go do odrzucenia dotychczasowego życia i przywdziania mniszej szaty. W powieści przewija się motyw tytułowego snu, którym jest życie Jia Baoyu wśród szlachetnych kuzynek, dopóki nie zrozumie on iluzoryczności świata zmysłów i uczuć.Popularność powieści nie słabnie do dziś, a dzieło doczekało się własnej dziedziny badań literackich, zwanej hongxue.