Postać z biblijnego wątku powieści Michaiła Bułhakowa Mistrz i Małgorzata.
Postać nawiązująca do nowotestamentowego Judasza Iskarioty, który za trzydzieści srebrników zdradził Jezusa. Bułhakow przekształcił go w Judę z Kiriatu, inspirując się zarówno sztuką rosyjskiego pisarza Siergieja Czewkina Jeszua Hanocri. Bezstronne wyjawienie prawy (1922), jak i książką historyka angielskie- go Frederika W. Farrara Życie Jezusa Chrystusa. Juda z Kiriatu to piękny, młody mężczyzna o orlim nosie [...] ze starannie przystrzyżoną bródką, w białej opadającej na ramiona kefi, w nowym, odświętnym błękitnym tallicie obramowanym u dołu kutasikami, w nowiutkich poskrzypujących sandałach. Obdarzenie Judy urodą podkreśla kontrast, jaki za- chodzi między fizycznym pięknem zdrajcy a jego ohydą moralną. Jak zauważa Boris Sokołow, symboliczne są także barwy, w jakie jest przyodziany Juda.
Zgodnie bowiem z symboliką kolorów Pawła Florenskiego kolor biały oznacza niewinność, radość lub prostoduszność, a błękitny - niebiańską kontemplację. Juda w powieści Bułhakowa jest w gruncie rzeczy prostoduszny właśnie i naiwny, cieszy się z trzydziestu tetradrachm, lecz jego prostoduszność wiedzie do zła. Bułhakow odmiennie potraktował także epizod związany ze śmiercią zdrajcy Chrystusa. W Piśmie Świętym Judasz pozbywa się srebrników i odbiera sobie życie, u Bułhakowa zaś ginie w ogrodzie Getsemani na polecenie Piłata: za plecami Judy wzniósł się nóż i wbił się pod łopatkę zakochanego.
Juda zatoczył się do przodu, wyrzucił w powietrze dłonie o zakrzywionych palcach. Człowiek, który stał z przodu, przejął Judę na swój nóż - wbił go w serce Judy aż po rękojeść. Ostatnimi słowami, jakie Juda wypowiedział przed śmiercią, było imię ukochanej: "Nisa". To właśnie miłość do pięknej Nisy gubi Judę, gdyż miał nadzieję, że za trzydzieści srebrników zapewni sobie jej miłość. Nadzieja okazała się płonna, bowiem Ni- sa nie dochowała mu wierności.