Jedna z bohaterek opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza Panny z Wilka.
Najstarsza z sióstr. Niegdyś była smukła, zgrabna, żywa, nieopanowana. Podobnie jak ➞ Jola zabierała Wiktora ➞ Rubena na konne spacery, podczas których zazwyczaj milczała. Często grywała z nim w tenisa, pożyczała mu książki i wywoływane przez siebie fotografie. Z Wiktorem łączył ją osobliwy romans: pewnej nocy Ruben przez pomyłkę wszedł do jej pokoju; zorientowawszy się w błędzie, nie wycofał się, lecz położył się obok dziewczyny i obdarzył ją pieszczotami, ona zaś udawała, że śpi. Nocne schadzki powtórzyły się jeszcze kilkakrotnie, za każdym razem mając ten sam przebieg.
W ciągu dnia obydwoje kochankowie zachowywali się tak, jakby nic ich nie łączyło poza banalnymi, codziennymi sprawami. Kiedy po piętnastu latach od tamtych wydarzeń Wiktor odwiedzi Wilko ponownie i będzie szukał tych samych podniet, których doznawał dzięki Julci w młodości, rozczaruje się powszedniością wrażeń. Po latach ruchy Julci nabrały powagi, gest stał się godny, śmiech wesoły, ale opanowany, z każdego poruszenia przebijał spokój - dokładnie taki, jaki przystoi dostojnej, poważnej mężatce z dwojgiem dzieci. Tylko głos pozostał ten sam: niski, piękny. W ekranizacji opowiadania (reż. Andrzej Wajda, 1979 r.) w roli Julii wystąpiła Anna Seniuk.