Bohater arabskiej historii o miłości kochanków z plemienia Banu Amir, po raz pierwszy opisanej w dziele Kitab al-Aghani (Księga Pieśni) Abu al-Faradż al-Isfahanie- go (897-967).
Kajs i Lajla znali się od dziecka i razem pasali owce, a kiedy dorośli, Kajs zakochał się i tworzył wiersze o miłości do niej. To naruszało honor rodziny, który ratowało wydanie dziewczyny za obcego człowieka i stwierdzenie jej niewinności. Mąż Ward Ibn Muhammad z plemienia Banu Sakif zabrał Lajlę do swojego plemienia, a Kajs wpadł w depresję. Cały czas układał i recytował wiersze pełne wspomnień o szczęśliwym dzieciństwie z Lajlą i o tęsknocie do niej. Kilkakrotnie spotykał się z Lajlą, mimo groźnych zakazów kalifa, gdyż za molestowanie kobiety groziła kara śmierci.
W końcu zdziczał zupełnie, błądził po pustyni z gazelami, z nimi chodził do wodopoju, a żywił się pożywieniem zostawianym mu w cieniu drzewa przez rodzinę. Pewnego dnia znaleziono go martwego na dnie wąwozu. Przez długie lata arabscy literaturoznawcy podkreślali platoniczność miłości, jednak w opowieści są fragmenty, opisujące nocne spotkania kochanków w czasie nieobecności ojca i męża Lajli, która wezwała Kajsa, aby ją odwiedził, a tak- że przechwalanie się Kajsa erotycznymi przygodami z Lajlą i wyśmiewanie jej męża.
Wątek nieszczęśliwej miłości Madżnuna i Lajli stał się bardzo popularny na Bliskim Wschodzie, ulegając wielu przeobrażeniom, np. poeta perski Nizami z Gandży (1140-1204) w poemacie Lejla i Madżnun wprowadził równoczesną śmierć obojga zakochanych i mistyczny wymiar ich miłości. Wątek Lejla i Madżnun podejmowali też m.in. poeta perski Dżami (1414-92), poeci tureccy (Hamdi XIV w.) i Fuzuli (XV w.), a w początkach XX w. Ahmad Szauki napisał dramat Madżnun Lajla, powracając do realiów beduińskich Księgi pieśni.