Główna bohaterka komedii Williama Shakespeare’a Poskromienie złośnicy.
Córka padewskiego kupca Baptisty Minoli, starsza siostra Bianki, żona Petruchia. Inteligentna, obdarzona urodą osóbka o nieposkromionym temperamencie, niezależna, w każ- dej sytuacji chce mieć ostatnie słowo, krzykiem terroryzuje otoczenie. Ma pretensje do ojca, że faworyzuje potulną Biankę i w równym stopniu nie troszczy się o starszą córkę. Baptista postanawia więc, że nie da zgody na ślub Bianki, dopóki Katarzyna nie wyjdzie za mąż. Do Padwy przybywa Petruchio, młodzieniec o podobnym charakterze co starsza panna Minoli, i układa się z ojcem w sprawie małżeństwa z Katarzyną. Okres krótkiego narzeczeństwa upływa im na nieustannych kłótniach, Katarzyna ostro sprzeciwia się każdemu słowu Petruchia, a ten nie pozostaje jej dłużny. Jednak stają na ślubnym kobiercu - Katarzyna, chcąc opuścić dom, w którym czuje się niekochana, mimo upokorzenia przez Petruchia (spóźnia się na ślub i zachowuje skandalicznie), mówi przed ołtarzem "tak".
Podczas miodowego miesiąca Katarzyna coraz spokojniej znosi "przedstawienia" urządzane przez męża, z czasem łagodnieje. Oboje rezygnują z dominacji nad partnerem i odtąd żyją w miłości, zgodzie i harmonii. Bez sprzeciwu wypełnia wolę męża, dzięki czemu Petruchio wygrywa zakład z mężem Bianki o to, czyja żona jest bardziej posłuszna mężowskiej woli. Poskromienie złośnicy (lub Ugłaskanie sekutnicy jak brzmiał tytuł w XIX-wiecznym przekładzie Józefa Paszkowskiego) inspirowane było komedią Lodowica Ariosta pt. Domniemani, a do tej za wzór posłużyło opowiadanie pt. Rady Salomona z Decameronu Boccaccia. Prapremiera komedii odbyła się w Londynie w 1594 r. W ekranizacjach komedii rolę Kasi grała Elizabeth Taylor (reż. Franco Zefirelli, 1966 r.). W Teatrze TV, w spektaklu reżyserowanym przez Zygmunta Hübnera (1971), wystąpiła Magdalena Zawadzka.