Bohaterka powieści Olgi Tokarczuk Prawiek i inne Czasy.
Nikt nie wiedział, skąd wzięła się w Prawieku. Pojawiła się w nim jeszcze przed pierwszą wojną. Nazwano ją Kłoska, ponieważ zbierała z pól pozostałe po żniwach kłosy i piekła je sobie nad ogniem. Znała się na czarach i przepowiedniach, przypominała boginię urodzaju. Kłoska była duża i dorodna. Miała jasne włosy i jasną cerę, której nie zmogło słońce. Zawsze bezczelnie patrzyła prosto w twarz, nawet księdzu. Oczy miała zielone, a jedno z nich lekko uciekało w bok. Sprzedawała swoje ciało mężczyznom za pęto kiełbasy. Gdy zaszła w ciążę, odrzuciła pomoc ofiarowaną jej przez dziedziczkę Popielską. Urodziła martwe dziecko. Zamieszkała w lesie, w zwalonym domu na Wydymaczu, razem z zakochanym w niej wężem, sową i kanią. Uprawiała seks ze Złym Człowiekiem, zdziczałym mężczyzną, który kiedyś popełnił straszną zbrodnię.
Którejś nocy przyszedł do niej arcydzięgiel przemieniony w jasnego chłopca. Kłoska kopulowała z nim do samego rana. Z ich związku urodziła się córka Ruta (Genowefa podejrzewała, że Ruta naprawdę jest jej dzieckiem, a dzieckiem Kłoski jest naprawdę Izydor, gdyż Kłoska zamieniła niemowlaki zaraz po porodzie). Gdy Ruta wyszła za mąż, jej matka zażądała, aby spędzała z nią miesiące letnie, co stanowiło w powieści wyraźne nawiązanie do mitu o Korze i Demeter. Kłoska pozostała sama marząc o tym, że w znanym tylko przez nią punkcie samotworzenia się świata znajdzie nową dziewczynkę, która zajmie miejsce jej córki.