Bohater III części Dziadów Adama Mickiewicza, stanowiący "nowe wcielenie" ➞ Gustawa, bohatera części IV i Dziadów-Widowiska.
Uwięziony w klasztorze bazylianów wraz z innymi filomatami i filaretami, wyróżnia się wśród nich wyraźnie jako poeta, małomówny, ale posiadający wieszczy dar - jego dowodem jest najpierw "pieśń zemsty" śpiewana do wtóru fletowego akompaniamentu Frejenda, a następnie tzw. mała improwizacja, wizja stanowiąca demonstrację wieszczej potęgi Konrada, w której zostaje on jednak pokonany w konfrontacji z olbrzymim krukiem; improwizacja zostaje prze- rwana, a Konrad omdlewa. Ponieważ nadchodzi straż, towarzysze pospiesznie uciekają do swoich celi i zostawiają go samego.
W samotności wygłasza kolejną improwizację - tzw. Wielką; wizję, w której głosi swoją twórczą potęgę i prawuje się z Bogiem o zło i cierpienia dotykające jego ojczyznę. Zbliża się przy tym do bluźnierstwa, że Bóg nie jest ojcem świata ale carem - nie dopowiada jednak ostatniego słowa, gdyż ponownie omdlewa. Czyhające na wynik jego zmagań z Bogiem ciemne duchy już mają go porwać, kiedy pojawia się ➞ ksiądz Piotr. Ten odprawia nad więźniem egzorcyzmy i dowiaduje się pod- czas nich o niebezpieczeństwie grożą- cym innemu więźniowi, więzionemu w innym klasztorze, Rollisonowi. Konrad spotyka się z księdzem jeszcze tylko raz, prowadzony na śledztwo - rozpoznaje w nim swojego dobroczyńcę, widzianego, jak sądzi, we śnie. Ksiądz Piotr przepowiada mu zesłanie i spotka- nie z tajemniczym mężem; Konrad w istocie zostaje zesłany.