Bohaterka poematu dygresyjnego Aleksandra Puszkina "Eugeniusz Oniegin".
Tania, siostra Olgi, narzeczonej Leńskiego Włodzimierza, żyje we dworze matki, wdowy, swoim własnym życiem. Piękna, wrażliwa dziewczyna najchętniej spędza czas w odosobnieniu na lekturze dzieł przedstawiających miłość jako jedyny godny szacunku związek między ludźmi. Gdy w jej życiu zjawia się Oniegin Eugeniusz, przyjaciel narzeczonego siostry, rozpoznaje w nim wymarzonego ukochanego.
Jej prosta i szczera natura nie pozwala milczeć w obliczu miłości. Tatiana pisze przejmujący list do Oniegina. Pyta go wprost: Kim jesteś? Czy aniołem-stróżem, czy kusicielem mym przewrotnym? Z ufnością powierza swoje uczucia jego prawości: W Pana honorze mam rękojmię, więc bez wahania jej zawierzę... Ale uczucie Tani zostaje odtrącone, a nawet poniżone przez Eugeniusza, który strofuje ją za zbytnią szczerość i oświadcza, że nie nadaje się na męża (Czyż może być gdziekolwiek ciężej niż w domu, gdzie nieszczęsna żona tęskni za niegodziwym mężem).
Tania nigdy nie sugerowała, że Oniegin ma prosić o jej rękę, co więcej: Eugeniusz lekceważy jej uczucia przekonany, że pokocha pani znowu, a jego rola polega na przestrzeganiu niedojrzałej prowincjuszki przed zbyt pochopnym wyznaniu uczuć. Po tragicznym w skutkach przyjęciu imieninowym Tani i pojedynku, w którym Oniegin zabija Leńskiego, dziewczyna próbuje zrozumieć ukochanego, badając jego opuszczony dom. W końcu ulega namowom rodziny i przekonawszy się, że Oniegin to przybrany pozór, kopia blada cudzych fantazji, cudzych słów, nędzna maniera, maskarada, wyjeżdża do Moskwy, gdzie zostaje żoną arystokraty, księcia-generała, który wielbi jej szlachetność, urok i niezwykłość.
Gdy po kilku latach zjawia się w mieście Oniegin i zaczyna uwodzić Tatianę, księżna nie ma złudzeń: dziś kocha ją, bo jest wielką damą - a wzgardził jej uczuciami, gdy była szczerą dziewczyną z prowincji. Choć nie przestała kochać Oniegina, daje mu surową odprawę: Dziś do innego już należę i będę mu oddana szczerze.