Postać historyczna, tytułowa bohaterka dramatu Eugeniusza Scribe'a i Ernesta Legouve’a Adrianna Lecouvreur.
Piękna kobieta, wybitna aktorka Comédie Française, reformatorka stylu gry tragicznej (odrzuciła deklamację na rzecz pełnego wykorzystania dostępnych aktorowi środków: mimiki, gestu itp.). Kanwą dramatu stał się jej romans z Maurycym Saskim, nieślubnym synem elektora saskiego, późniejszego króla Polski Augusta II Mocnego i Marii Aurory hr. von Königsmarck.
Zakochana do szaleństwa Adrianna, nieświadoma kim naprawdę jest jej wybrany, przypadkiem odkrywa jego tajemnicę. Domyśla się również, że z księżną de Bouillon łączą go nie tylko - jak utrzymuje - polityka, ale też romans. Chce pomóc Maurycemu w drodze do tronu, zastawia cały swój majątek. Nieświadomie ratuje swoją rywalkę przed kompromitacją.
Kiedy jest pewna, że księżna jest kochanką Maurycego, wygłasza monolog o obłudzie z Fedry Racine'a. Księżna mści się posyłając aktorce bukiet skropiony trucizną. W finałowej scenie bohaterka, przekonana, że kwiaty przesłał Maurycy, całuje je z czułością. Niewierny kochanek co prawda do niej wraca, ale za późno: Adrianna umiera w jego objęciach (w rzeczywistości zmarła w 1730 r. mając 38 lat, ale raczej nie została otruta).
Prapremiera sztuki odbyła się w Paryżu w 1849 r. W krakowskim premierowym przedstawieniu (1867) bohaterkę zagrała Helena Modrzejewska. Na podstawie dramatu Francesco Cilea skomponował operę do libretta Artura Colauttiego (prapremiera 1902 r.), a legendarną odtwórczynią roli Adrianny była sopranistka Magda Olivero. Na podstawie sztuki powstał również film (1956, reż. Guido Salvini), w tytułowej roli wystąpiła Valentina Cortese.