Lolita, właściwie Dolores Haze,pieszczotliwie zwana Lo

Tytułowa postać Lolity Vladimira Nabokova.

Ma dwanaście lat, gdy poznaje Humberta Humberta, przyjętego przez jej matkę na lokatora. Mimo młodego wieku, Lolita jest świadoma swojego seksapilu, z kolei Humbert fascynuje się nimfetkami, toteż rodzą się między nimi bardzo zażyłe stosunki. Lolita zdaje się przypadkowo powodować sytuacje, które doprowadzają Humberta do szaleństwa.

Reklama

Kiedy jej matka - a świeżo poślubiona żona Humberta - ginie w wypadku, Lolita i jej "ojczym" wyruszają w podróż po Ameryce. Dziewczyna prowadzi z nim swoistą grę, inscenizując bunt albo uległość, dlatego też Humbert nie wie, jakie są jej prawdziwe uczucia wobec niego. Niewykluczone, iż daje mu złudną nadzieję tylko po to, aby silniej odczuł ból, kiedy go porzuci.

Koniec końców, Lolita odchodzi z niejakim Clare’m Quiltem, potem poślubia wyzutego z romantyzmu Richarda Schillera. Lolita umiera w połogu w 1952 - jest to również rok śmierci Humberta Humberta.

Czas akcji: niedzielny ranek w czerwcu. Miejsce: słoneczny salon. Rekwizyty: stara wersalka w paski, czasopisma, adapter, meksykańskie bibeloty (nieboszczyk Harold E. Haze – niech Bóg ma poczciwca w opiece – spłodził moją miłą w porze sjesty, w pokoju wymalowanym niebieską farbką, na wycieczce do Veracruz podczas miodowego miesiąca, a pamiątki – między innymi sama Dolores – walały się po całym domu). Miała na sobie tego dnia śliczną sukienkę, w której już raz ją widziałem – obszerna spódnica, obcisły stanik, krótki rękaw – różową, w kratę w ciemniejszym odcieniu różu, żeby zaś uzupełnić kompozycję barw, umalowała usta, a w dolinie jej dłoni spoczywało piękne, banalnie rajskoczerwone jabłko. Nie włożyła jednak butów odpowiednich do kościoła. Biała niedzielna torebka leżała porzucona obok adapteru. Serce łomotało mi jak bęben, kiedy usiadła przy mnie na wersalce – chłodna sukienka wzdęła się niczym balon, nim sklęsła z powrotem – i zaczęła się bawić owocem. Podrzucała go, aż błyszczał wśród pyłków prześwietlonych słońcem, i łapała, a wtedy rozlegał się stulony, glansowany klaps. Humbert Humbert przechwycił jabłko. – Oddaj – poprosiła, ukazując marmurkowe rumieńce we wnętrzach dłoni. Udostępniłem delicjusza. Złapała go i od razu wgryzła się w miąższ, a moje serce było jak śnieg pod cienką purpurową skórką, a amerykańska nimfetka z typową dla siebie małpią zwinnością wyszarpnęła mi z roztargnionej garści czasopismo, które przed chwilą otworzyłem (szkoda, że żaden film nie uwiecznił interesującego deseniu, monogramicznego węzła naszych ruchów, równoczesnych bądź przecinających się). Raptem – jakby nie przeszkadzało jej trzymane w ręku oszpecone jabłko – popędliwie przekartkowała magazyn, szukając czegoś, co chciała pokazać Humbertowi. Wreszcie znalazła. Udałem zainteresowanie, pochylając się nad nią – tak blisko, że włosami dotykała mojej skroni, a ręką musnęła mój policzek, kiedy nadgarstkiem ocierała usta. Z powodu połyskliwej mgiełki, przez którą widziałem ilustrację, nie dość szybko zareagowałem, więc niecierpliwie tarła i stukała jednym nagim kolanem o drugie. W końcu wyłonił się mętny obraz: malarz surrealista wypoczywał na plaży, a tuż obok podobnie jak on leżała na wznak gipsowa kopia Venus di Milo, do połowy zagrzebana w piasku. Zdjęcie Miesiąca, głosił podpis. Wyrwałem jej to świństwo. Już po chwili – udając, że chce je odzyskać – nakryła mnie sobą. Złapałem ją za szczupły, sękaty nadgarstek. Pismo czmychnęło na podłogę jak spłoszona kokosz. Lo wywinęła mi się, odskoczyła i rozparła się w prawym rogu wersalki. A potem bezczelne dziecko z całą prostotą położyło nogi w poprzek mych ud.

Vladimir Nabokov, Lolita, przekład Michał Kłobukowski

Lolita, właściwie Dolores Haze,pieszczotliwie zwana Lo

Zobacz również

Eseiści epoki romantyzmu w...

Dramat romantyzmu w Niemczech

Zumsee Andreas

Zuzanna

Zygier Bernard

Zygfryd, Siegfried, Sigurd

Zuckerman Natan

Zosima, starzec Zosima

Zosia

Zumurrud

Kategorie