Bohaterka powieści Cierpienia młodego Wertera Johana Wolfganga Goethego.
Młoda kobieta, o czarnych oczach, średniego wzrostu, o pięknej figurze, najstarsza z siedmiorga dzieci książęcego komisarza. Po śmierci matki troskliwie opiekuje się rodzeństwem i ojcem. Obdarzona jest empatią - opiekuje się chorą przyjaciółką, odwiedza starego pastora, dba o starzejącego się ojca. Lubi taniec, muzykę, poezję. Zaręczona jest z Albertem.
W chwili, gdy poznaje Wertera (przyjeżdża po nią w towarzystwie młodej dziewczyny i jej ciotki, aby i ją zabrać na bal), jej narzeczony przebywa w Szwajcarii. Początkowo nie jest świadoma uczucia, jakim darzy ją Werter - traktuje go tylko jako przyjaciela. Częste wizyty młodzieńca - również podczas obecności Alberta - sprawiają jej radość.
Po wyjeździe Wertera z miasta (obejmuje pracę w administracji państwowej), poślubia Alberta i zdaje się być u jego boku szczęśliwa. Po powrocie Werter znów odwiedza przyjaciół, ale Lotta chętniej widuje go pod nieobecność męża. Zdaje sobie sprawę, że jej uczucia się zmieniły i zażyłość z Werterem straciła dawną niewinność. Na prośbę Alberta, aby oddaliła Wertera, zwleka z przeprowadzeniem takiej rozmowy.
Podczas kolejnej wizyty przed Bożym Narodzeniem zabrania Werterowi odwiedzić ich dom wcześniej niż w Wigilię. Z zadowoleniem jednak, ale i z lękiem przyjmuje przyjaciela, który złamał zakaz. Próbuje zachować pozory - posyła sługę po przyjaciółki, ale każda z nich odmawia. Tego wieczoru, po lekturze Pieśni Osjana, tłumiona namiętność wybucha w obojgu - Werter obsypuje ukochaną płomiennymi pocałunkami i uściskami, które ona odwzajemnia.
Jednak przestraszona sytuacją zdobywa się na stanowczość i, patrząc na niego z uczuciem, wypowiada zdecydowanym głosem To po raz ostatni. Werterze! Już mnie pan nie zobaczy! Na drugi dzień, gdy służący Wertera przyniósł Albertowi kartkę z prośbą o pożyczenie pistoletów, Lotta, przeczuwając coś złego, chce mężowi opowiedzieć o wszystkim. Nie zdobywa się jednak na odwagę i na prośbę męża zdejmuje broń ze ściany, odkurza i podaje służącemu.
Na wieść, że Werter postrzelił się śmiertelnie, mdleje. Nie uczestniczy u boku ojca i braci w pogrzebie przyjaciela - obawiając się o jej życie Albert pozostaje z nią w domu. Dzieje Lotty i Wertera to projekcja uczuć Goethego do Charlotte Buff, zaręczonej z Johannem Christianem Kestnerem (później jej mężem). Kestnerowie za literacki wizerunek, jaki odmalował w powieści Goethe, obrazili się i zerwali z nim stosunki.
Charlotta Kestner po latach, w 1816 r., jako wdowa, spotkała się z poetą w Weimarze (stało się ono pretekstem dla Tomasza Manna do napisania powieści Lotta w Weimarze). Literacka Lotta otrzymała również pewne cechy młodej Maksymiliany, później pani Brentano, matki dwojga utalentowanych poetów: Clemensa i Bettiny.