Postać z legend starofrancuskich.
Rusałka żyjąca w źródle, która po przybraniu kobiecej postaci zostaje żoną Rajmunda, hrabiego Lusignan (starożytny francuski ród arystokratyczny). Tylko raz w tygodniu, w sobotę, przywdziewa dawną postać - dolna połowa jej ciała staje się ogonem węża. Z tego powodu zastrzegła sobie przed ślubem, że w soboty nikt nie będzie jej oglądał. Mąż jednak nie potrafił poskromić swej ciekawości i po kilkunastu latach pożycia (Meluzyna poczęła w tym czasie 10 synów) podejrzał ją podczas sobotniej kąpieli.
Wówczas Meluzyna zniknęła, jednak w groźnych dla rodu momentach ostrzegała Lusignanów przenikliwym krzykiem. Dzieje Meluzyny spisał pod koniec XIV w. Jan z Arras, wkrótce też (1474, Thüring von Ringoltingen) powstała pisana wersja niemiecka, w której jest ona pierwszą żoną Lohengrina. Polska tłumaczenie utworu, pióra Marcina Siennika, ukazało się w r. 1569. Historia Meluzyna była do XIX w. bardzo popularna w większości krajów Europy.