Bohater i narrator "Pamiętnika z powstania warszawskiego" Mirona Białoszewskiego.
Cywil żyjący w powstańczej Warszawie, będący alter ego autora. Wybuch powstania 1 sierpnia 1944 roku zaskoczył go w mieszkaniu na Woli. Stąd przedostał się z potokiem uciekinierów na Stare Miasto, gdzie pozostał do końca sierpnia, kiedy z wycofującymi się oddziałami powstańczymi przeszedł do Śródmieścia. Tu, kilkakrotnie zmieniając miejsce schronienia, przetrwał do kapitulacji powstania.
Narrator nie utrwala heroicznego patosu walki powstańczej, ale zdaje sprawę z piwnicznego życia warszawiaków, atmosfery ciągłego strachu przed bombardowaniami lotniczymi, ostrzałem artyleryjskim i pożarami. Mówi o codziennej krzątaninie ludzi zaprzątniętych zaspokajaniem najbardziej elementarnych potrzeb, o nieustannym chowaniu się, poszukiwaniu bliskich, zdobywaniu jedzenia.
Skrupulatnie odtwarza topografię wędrówek i chronologię zdarzeń. Precyzyjnie rejestruje zmiany, jakim podlega miasto w toku walk powstańczych, drobiazgowo opisuje symptomy nadciągającej klęski. Wyostrzoną uwagą obdarza kształtowanie się swoistej obyczajowości poszczególnych ulic i kamienic. W relację o własnych losach wplata zasłyszane historie. Tym samym, opowiadając swoje osobiste dzieje, pamiętnikarz rekonstruuje zarazem historię społeczności, której los dzielił.