Postać biblijna.
Prawodawca, nauczyciel i prorok żydowski, syn Amrama i Jokebed z pokolenia Lewiego. Główna postać Pięcioksięgu, którego autorstwo jest mu zresztą tradycyjnie przypisywane. Jego historia zaczyna się w Egipcie, gdzie urodził się w czasie największego ucisku Izraelitów przez Egipcjan. Ponieważ zabijano nowo narodzonych chłopców żydowskich, matka Mojżesza włożyła chłopca do kosza i położyła na wodach Nilu w zaroślach, gdzie przypadkiem znalazła go córka faraona i wychowała jak własnego syna. Nadała mu egipskie imię, które według popularnej biblijnej etymologii ma oznaczać "wydobytego z wody".
Dorosły Mojżesz stanął w obronie bitego Izraelity, zabił Egipcjanina, po czym uciekł. Zatrzymał się w kraju Madianitów, gdzie poznał kapłana Jetro i wziął za żonę jedną z jego córek, Seforę, a ta urodziła mu synów Gerszoma i Eliezera. Gdy Mojżesz pasł owce teścia u podnóża Góry Horeb, objawił mu się Bóg pod postacią płonącego krzewu i zlecił Mojżeszowi misję wybawienia Izraelitów z Egiptu, pomagać miał mu brat Aaron. Znak trądu i laska zamieniająca się w węża miały pomóc przekonać faraona o boskim pochodzeniu misji, ale trzeba było całej serii plag - które Mojżesz zapowiadał, a następnie na prośbę faraona odwoływał - aby "zatwardziałe serce" faraona uległo.
Dopiero śmierć pierworodnych synów Egipcjan pozwoliła Izraelitom wydostać się z kraju. Pościg Egipcjan utknął w Morzu Czerwonym, którego wody najpierw rozdzieliły się dla Izraelitów, następnie pogrzebały rydwany egipskie. Po przybyciu pod Górę Synaj (Horeb) Mojżesz na polecenie Boga nakazał ludowi oczyścić się i przygotować do stanięcia przed Bogiem. Zawarto przymierze synajskie, na mocy którego Izrael stał się szczególną własnością Boga, narodem wybranym, i zobowiązał się do przestrzegania Prawa, jakie za pośrednictwem Mojżesza Bóg przekazał narodowi.
Gdy Mojżesz przebywał czterdzieści dni na górze, z której przyniósł tablice z wyrytymi przykazaniami, w tym czasie Izraelici pod przywództwem Aarona ulali złotego cielca jako wizerunek boga. Mojżesz schodząc z góry potłukł w wielkim gniewie tablice, cielca kazał Izraelitom zetrzeć na proch, rzucić do wody, a wodę wypić. Do Boga wstawił się za ludem i ponownie otrzymał dwie tablice dekalogu napisane palcem Bożym. Na mocy otrzymanego od Boga prawa Mojżesz z Aaronem zorganizowali kult, wyświęcili kapłanów i lewitów do ich służby w Bożym przybytku, sporządzili przenośny namiot spotkania służący za sanktuarium, w którym objawiała się chwała Boża.
Rozpoczęła się długa wędrówka przez pustynię, która z powodu przewrotności Izraelitów, braku wiary i zaufania do Boga i jego pośrednika, Mojżesza, stała się wędrówką czterdziestoletnią. Na pustyni Mojżesz doświadczał buntu i pretensji ze strony Izraelitów, a nawet swojej siostry Miriam. Tymczasem Bóg zsyłał im mannę i przepiórki do jedzenia, a ze skały wydobył wodę, gdy Mojżesz na polecenie Boga uderzał w nią laską. Gdy niewierzących kąsały jadowite węże, Bóg polecił Mojżeszowi sporządzić miedzianego węża i wywyższyć go na wysokim palu. W ten sposób każdy, kto spojrzał na węża, został uleczony. Mojżesz rozpoczął podbój Transjordanii, jako preludium do zajęcia Ziemi Obiecanej, ale nie mógł wejść do Kanaanu z powodu tajemniczej winy (swojej albo ludu).
Przed śmiercią Bóg pozwolił mu spojrzeć na Ziemię Obiecaną ze szczytu góry Nebo. Tam też Mojżesz umarł w wieku stu dwudziestu lat, ale nikt nie zna miejsca jego pochówku. Przed śmiercią Mojżesz przekazał władzę Jozuemu i ostatnie pouczenia całemu Izraelowi. W sztuce chrześcijańskiej Mojżesz przedstawiany jest czasem z rogami. Gdy bowiem schodził z góry Synaj, gdzie podczas zawierania przymierza synajskiego spotykał się z Bogiem, wówczas jego oblicze jaśniało i dlatego musiał zakładać zasłonę. Hebrajski czasownik "jaśnieć" tłumaczono czasem jako "mieć rogi", stąd rogate wizerunki Mojżesza.