Bohaterka powieści Stendhala "Czerwone i czarne".
Córka markiza de La Mole, inteligentna i piękna dziewiętnastolatka, rozpieszczona, chimeryczna i dumna. Egocentryczna, chwiejna emocjonalnie. Jest inteligentna i oczytana (z ojcowskiej biblioteki wybiera m.in. dzieła Woltera). Przewodzi salonowym rozmowom, zawsze stara się błyszczeć w towarzystwie. Jest zafascynowana historią rodzinną: jej przodek Bonifacy de la Mole, kochanek królowej Małgorzaty Nawarskiej, podczas walk religijnych w 1574 r. został stracony za próbę uwolnienia księcia Nawarry, późniejszego króla Henryka IV, więzionego przez Katarzynę Medycejską.
Księżna Małgorzata odkupiła od kata głowę kochanka i o północy wywiozła ją na kolanach, by własnoręcznie pochować u stóp Montmartre’u. Na tę pamiątkę Matylda w rocznicę egzekucji Bonifacego przywdziewa strój żałobny. Nowy sekretarz ojca Julian Sorel, traktujący ją chłodno, zaczyna intrygować młodą arystokratkę. Jej zainteresowanie młodzieńcem wzrasta, gdy w towarzystwie zaczyna mówić się o Julianie jako o naturalnym synu księcia de Chaulnes, zaprzyjaźnionego z markizem; podsyca je również obojętność Juliana. W końcu Matylda przekazuje Julianowi list z propozycją nocnej schadzki.
W związku z Julianem stale prowadzi grę - przyciąga swego kochanka i odrzuca go, wielbi i poniża, torturuje psychicznie, np. opowiadając mu o uczuciach, jakie żywiła do panów de Caylusa czy de Luza. W miarę rozwoju romansu jej uczucia do Juliana stają się coraz bardziej płomienne. Zdaje sobie sprawę, że jej ojciec nie zgodzi się na małżeństwo z człowiekiem niskiego urodzenia. Gdy zachodzi w ciążę, powiadamia listownie ojca o sytuacji. Ojciec z początku przeciwny, daje jednak zgodę na ślub, po czym ją wycofuje po otrzymaniu wiadomości od pani de Renal, dawnej przyjaciółki Juliana, którego przedstawia mu ona jako człowieka wyrachowanego i za wszelką cenę dążącego do kariery.
Gdy Julian zostaje osadzony w więzieniu i skazany na śmierć za postrzelenie swej dawnej kochanki, Matylda zabiega o jego ułaskawienie. Świadoma, że Julian zdradził ją z panią de Renal, z bólem akceptuje, aby jej rywalka zeznawała na rzecz ukochanego. Po wykonaniu wyroku na gilotynie, zgodnie z życzeniem skazańca, wiezie z ceremoniałem jego zwłoki do groty na górze Verrières. Gdy zostaje sama, tak jak Małgorzata Nawarska własnoręcznie grzebie głowę kochanka, którą przywiozła w swoim powozie, trzymając ją na kolanach. W ekranizacji powieści z 1954 r. (reż. Claude Autant-Lara) Matyldę zagrała Antonella Lualdi, z 1993 r. (reż. Ben Bolt) - Rachel Weisz.