Postać historyczna, pojawiająca się w biblijnej Księdze Daniela i powołujących się na nią utworach literackich.
Babiloński władca, drugi tego imienia, który oblegał i zdobył Jerozolimę, uprowadzając do niewoli Judejczyków i zabierając ze Świątyni Jerozolimskiej liturgiczne naczynia. Faktycznie było kilka interwencji militarnych (w związku z buntami okupowanej Judei) i kilka deportacji ludności do Babilonii. Ostatniej, która zakończyła się zburzeniem i spaleniem Jerozolimy i jej największej świętości, Świątyni w roku 587/586 p.n.e., dokonał dowódca królewski, Nebuzaradan.
Historyczny Nebukadnesar był wybitnym dowódcą wojskowym (zwyciężył Egipcjan pod Karkemisz w 605 r.) i władcą dynastii neobabilońskiej (panował 605-562 p.n.e.). Przypisuje mu się przebudowę Babilonu i konstrukcję słynnych wiszących ogrodów. W dydaktycznych fragmentach Księgi Daniela prorok tłumaczy Nabuchodonozorowi jego sny, a król wyznaje wiarę w prawdziwego Boga. W innym wątku król nakazuje spalić trzech Judejczyków (➞ trzej młodzieńcy w piecu ognistym), którzy nie chcieli oddać czci złotemu posągowi. Po ich cudownym ocaleniu, król ogłasza wszystkim narodom znaki i cuda Najwyższego Boga.