Narrator powieści Kazuo Ishiguro Malarz świata ułudy.
Japońskie miasto, późne lata 40. XX w. Ono był jeszcze niedawno znanym malarzem i wpływowym człowiekiem, ale od jakiegoś czasu nie uprawia sztuki. Wiedzie spokojne i dość komfortowe życie w dużym domu, ciesząc się oznakami powojennej stabilizacji. Pewne okoliczności zmuszają go do dokonania swoistego rachunku sumienia; otóż fiaskiem zakończyły się rozmowy w sprawie zamążpójścia jego młodszej córki - rodzina narzeczonego wycofała się, podając bardzo wątpliwe powody.
Bohater podejrzewa, że mogło to mieć jakiś związek z jego przeszłością, której co prawda on sam się nie wstydzi, ale przyznaje, że ludzie mogą oceniać ją inaczej. Podczas wojny Ono tworzył obrazy o jasnym przekazie ideologicznym i popierał w ten sposób agresywną politykę japońskiego imperium. Jego zaangażowanie wynikało raczej z przekonań aniżeli konformizmu, ale ograniczało się do spraw związanych ze sztuką. Największy wyrzut sumienia Ono dotyczy jego byłego ucznia, Kurody.
Jako członek Komitetu Kultury przy Departamencie Spraw Wewnętrznych Ono zawiadomił policję o niewłaściwych poglądach Kurody licząc, że młodzieniec zostanie upomniany. Policja wszakże aresztowała Kurodę i zniszczyła jego obrazy. Wprawdzie nie taka była intencja Ono, niemniej ponosi on odpowiedzialność za to, co przydarzyło się jego uczniowi. Kluczem do opowieści Ono jest zagadnienie pamięci. Bohater przy wielu okazjach powtarza, że nie pamięta biegu zdarzeń al- bo że nie polega na własnych rekonstrukcjach.
Niewykluczone, że wyparł z pa- mięci to, czego pamiętać nie chciał, toteż przypominanie jest aktem żmudnym. Kwestia pamięci łączy się z kwestią odpowiedzialności: jak bowiem określić, za co Ono jest odpowiedzialny, skoro tak mgliście pamięta rzeczy.