Postać z komedii Plauta Żołnierz Samochwał.
Niewolnik Pleusiklesa, a potem żołnierza (Pygropolinika) organizator i wykonawca całej intrygi. Wesoły, sympatyczny, niezwykle przebiegły szelma, bezczelnie pewny siebie, bawiący się najniebezpieczniejszymi intrygami i mający stale szczęście. Swoją osobą wnosi żywiołowość, bardzo często się spieszy i gwałtownie wpada na scenę. Rozumie, że ma pewną wyższość nad swym właścicielem, bo pan musi dopiero szukać batów czy rózeg - a on ma swój grzbiet zawsze przy sobie. Mimo to ma pełen bezgranicznej życzliwości stosunek do Pleusiklesa i nigdy go nie oszukuje.
Pomaga mu odzyskać ukochaną Filokomazjum z rąk Żołnierza, który ją podstępem porwał z Aten i przetrzymuje u siebie w Efezie. W tym celu Palestrinio komplikuje intrygę, angażuje do swojego planu działania dwie hetery, jest jakby dowódcą całej operacji. Cały czas panuje nad sytuacją, interweniuje, gdy zanosi się na zainteresowanie Pygropolinika niewłaściwą heterą. Poucza i rozkazuje wszystkim, łącznie ze swoim panem, wolnym obywatelem Aten.
Zabiegi Palestrinia mają szczęśliwy finał, a on sam w pożegnalnej scenie tak wspaniale udaje żal z powodu odjazdu Żołnierza, że ten chce go nawet zatrzymać, przeciw czemu niewolnik musi się bronić. Palestrinio reprezentuje niezwykle popularny w antycznej komedii (a i w późniejszej literaturze) typ niewolnika (servus), sługi-krętacza, podejmującego działania w interesie swego bezradnego, najczęściej zakochanego, pana.