Bohater dramatu Zygmunta Krasińskiego Nie-Boska komedia.
Pankracy (jego imię oznacza kogoś, kto wszystko tworzy) jest przywódcą wielkiej rewolucji przeciwko dawnemu porządkowi, opartemu na władzy arystokracji, mocującej swą rolę na boskich prawach.
Choć za nowym wodzem poszedł cały lud, słudzy i lokaje, przechrzczeni Żydzi, a nawet część przerażonej szlachty, on sam ma pewne wątpliwości i - wbrew swemu głównemu poplecznikowi, ➞ Leonardowi - pragnie je rozstrzygnąć w osobistej rozmowie z ➞ Mężem, arystokratą Hrabią Henrykiem, który wydaje się być jedynym obrońcą wartości w obozie Świętej Trójcy. Próba przekupienia Hrabiego nie przynosi rezultatów, ale namiętna dyskusja obnaża słabości arystokraty. Pankracy opuszcza ➞ Męża i staje do walki, w której odnosi zwycięstwo.
Bez miłosierdzia wymierza karę wrogom, ale gdy wreszcie może zacząć wprowadzać nowy ład, wydzielić grunt każdemu, by w dwójnasób tyle życia się urodziło na tych równinach, ile śmierci teraz na nich leży, staje przed nim Chrystus, oburącz wspart na krzyżu, jak na szabli mściciel. Wódz nie-boskiej drogi nie zdoła wprowadzić w czyn swych planów. Umiera ze słowami: Galilace, vicisti ("Galilejczyku, zwyciężyłeś" - ostatnie słowa cesarza Juliana Apostaty, zabite- go w 363 r. w bitwie z Persami: wedle jego przeciwników wywołane przedśmiertną wizją Chrystusa, wedle zwolenników przez zdradziecki cios własnego żołnierza-chrześcijanina).