Postać historyczna (ok. 1636-1701), autor i bohater Pamiętników.
Syn Marcina, siostrzeniec jezuity Adriana Piaseckiego. Pochodził z Mazowsza, pieczętował się herbem Doliwa. Kształcił się w kolegium jezuickim. Od młodości służył w wojsku, m.in. pod komendą Stefana Czarnieckiego. Uczestniczył w wojnach: polsko-szwedzkiej, polsko- siedmiogrodzkiej i polskomoskiewskiej. Na przełomie lat 1658-59 wziął udział w wyprawie do Danii. W 1662 roku prowadził poselstwo carskie z Wiaźmy do Warszawy. Podczas rokoszu Lubomirskiego stanął po stronie regalistów. W 1667 roku porzucił służbę wojskową, ożenił się z wdową Anną z Remiszowskich Łącką i osiadł na gospodarstwie.
Dzierżawił majątki m.in. w Smorzewie, Skrzypiowie, Olszówce i Brześciu. Od króla Jana III Sobieskiego otrzymał w dzierżawę Ucieszków pod Wiślicą, którą porzucił dla arendy wsi Górna Wola. Pełnił funkcję komornika ziemskiego rawskiego, potem został komornikiem ziemskim krakowskie i proszowickim. W 1672 roku dowodził oddziałem pospolitego ruszenia przeciw Turkom. Pieniacz i awanturnik, procesował się z sąsiadami i powinowatymi.
Uczestniczył w sejmach i sejmikach, zasłynął jako myśliwy i właściciel zwierzyńca. W 1700 roku za okrucieństwo wobec sługi sąsiada został skazany na banicję, lecz kraju nie porzucił. Pamiętniki spisał pod koniec życia, w latach 1690-95 (wydano je w r. 1836). W utworze jawi się jako zwolennik przywilejów i swobód szlacheckich, niechętny magnatom.