Tytułowy bohater powieści Vladimira Nabokova Pnin.
Urodzony w 1899 roku w Sankt Petersburgu (zbieżność z biografią samego Nabokova nie jest oczywiście przypadkowa), Pnin wyjeżdża z porewolucyjnej Rosji około roku 1920, kończy studia w Pradze, przez kilkanaście lat mieszka w Paryżu, wreszcie pod koniec lat 30. emigruje do Ameryki. Kiedy poznajemy Pnina, ma około pięćdziesięciu lat i już od jakiegoś czasu wykłada język rosyjski na prowincjonalnym amerykańskim Uniwersytecie Waindell. Mimo że od kilku lat mieszka w Stanach, pod względem mentalnym nie przystosował się jeszcze do warunków tego kraju i społeczeństwa. Jego maniery, wygląd zewnętrzny, sposób ubierania się i wysławiania dobitnie świadczą o imigranckim pochodzeniu. Zresztą sam Pnin nie rezygnuje ze swoich europejskich nawyków. Nie należy się zatem dziwić, iż Ameryka ciągle czymś go zaskakuje.
Na przykład Pnin nie może się przyzwyczaić do przeróżnych sprzętów domowych, których w ojczystej Rosji po prostu nie było. Obsługując pralkę automatyczną, zachowuje się tak, jak gdyby przeprowadzał eksperyment, którego wyniku nie jest w stanie przewidzieć. Zdobycie sztucznej szczęki (stan uzębienia Pnina jest opłakany) okazuje się dlań przeżyciem nieledwie ekstatycznym. Notabene sztuczna szczęka jest dla Pnina czymś więcej niż tylko przedmiotem użytkowym - traktuje ją bowiem niczym trofeum. Nad wieloma obyczajami, z jakimi się zetknął, trudno mu przejść do porządku dziennego; w zakłopotanie wprawia go fakt, iż język angielski wręcz wymusza bezpośredniość w stosunkach międzyludzkich (wszyscy zwracają się do siebie per "ty").
Swoistym symbolem zagubienia Pnina jest jego błądzenie w różnych miejscach - oto gdy bohater udaje się z odczytem do nieodległego miasteczka, wsiada do niewłaściwego pociągu, a kiedy już dociera na miejsce, odkrywa, że zabrał nie- właściwy referat. Kreśląc historię wiecznie roztargnionego Pnina Nabokov pokazuje, że emigracja to permanentny stan ducha.