Postać biblijna.
Córka Labana z Charanu, tak jak jej siostra Lea żona patriarchy Jakuba. Jakub przybył do Labana, brata swej matki, uciekając przed swoim bratem Ezawem. Rachelę spotkał przy studni, gdzie przyszła napoić stado owiec. Wywarła na nim takie wrażenie, że Jakub sam odsunął ciężki kamień, napoił owce, pocałował Rachelę i rozpłakał się.
Pokochawszy ją poprosił Labana, aby mógł służyć mu przez siedem lat w zamian za żonę. I tak służył Jakub za Rachelę przez siedem lat, a wydały mu się one jak dni kilka, bo bardzo miłował Rachelę (Rdz 29,20). Laban oszukał jednak Jakuba i podczas uroczystości weselnych - korzystając zapewne z woalu na twarzy panny młodej i ciemności, gdy wprowadzał nocą córkę do komnaty małżeńskiej - dał mu za żonę starszą Leę.
Jakub zgodził się służyć kolejne siedem lat, by poślubić ukochaną Rachelę. Rachela, ukochana żona urodziła synów, których Jakuba wyróżniał: Józefa i Beniamina. Jednak przy porodzie tego drugiego Rachela zmarła - było to w podróży, w miejscowości Betlejem. I tu Jakub postawił stelę na jej grobie. Obie żony rywalizowały ze sobą i starały się urodzić wielu synów (por. Rdz 29-30).
Będąc okresowo niepłodne korzystały ze zwyczaju dawania mężowi swej niewolnicy jako nałożnicy i tzw. żony drugorzędnej, której potomstwo było traktowane jako dzieci właścicielki owej niewolnicy. W ten sposób, z pomocą swych niewolnic, Bilhy i Zilpy, obie żony urodziły dwunastu synów i córkę Dinę.
Synowie dali początek dwunastu pokoleniom Izraela, dlatego to nowożeńcom składano życzenia odwołując się do żon Jakuba-Izraela: Niech Pan uczyni kobietę, która wejdzie do twego domu, podobną do Racheli i Lei, które to dwie niewiasty zbudowały dom Izraela (por. Rt 4,11).