Postać biblijna.
Córka Labana z Charanu, tak jak jej siostra Lea żona patriarchy Jakuba. Jakub przybył do Labana, brata swej matki, uciekając przed swoim bratem ➞ Ezawem. Rachelę spotkał przy studni, gdzie przyszła napoić stado owiec. Wywarła na nim takie wraże- nie, że Jakub sam odsunął ciężki kamień, napoił owce, pocałował Rachelę i rozpłakał się. Pokochawszy ją poprosił Labana, aby mógł służyć mu przez siedem lat w zamian za żonę. I tak służył Jakub za Rachelę przez siedem lat, a wydały mu się one jak dni kilka, bo bardzo miło- wał Rachelę (Rdz 29,20).
Laban oszukał jednak Jakuba i podczas uroczystości weselnych - korzystając zapewne z woalu na twarzy panny młodej i ciemności, gdy wprowadzał nocą córkę do komnaty małżeńskiej - dał mu za żonę starszą Leę. Jakub zgodził się służyć kolejne siedem lat, by poślubić ukochaną Rachelę. Rachela, ukochana żona urodziła synów, których Jakuba wyróżniał: Józefa i Beniamina. Jednak przy porodzie tego drugiego Rachela zmarła - było to w podróży, w miejscowości Betlejem. I tu Jakub postawił stelę na jej grobie. Obie żony rywalizowały ze sobą i starały się urodzić wielu synów (por. Rdz 29-30).
Będąc okresowo niepłodne korzystały ze zwyczaju dawania mężowi swej niewolni- cy jako nałożnicy i tzw. żony drugorzędnej, której potomstwo było traktowane jako dzieci właścicielki owej niewolnicy. W ten sposób, z pomocą swych niewolnic, Bilhy i Zilpy, obie żony urodziły dwunastu synów i córkę Dinę. Synowie dali początek dwunastu pokoleniom Izraela, dlatego to nowożeńcom składano życzenia odwołując się do żon Jakuba-Izraela: Niech Pan uczyni kobietę, która wejdzie do twego domu, podobną do Racheli i Lei, które to dwie niewiasty zbudowały dom Izraela (por. Rt 4,11).