Bohater powieści historycznej Bolesława Prusa Faraon.
Syn faraona Ramzesa XII i królowej Nikotris, córki arcykapłana Amenhotepa, następca tronu w Egipcie. Przekonany o konieczności przeprowadzenia reform gospodarczych i społecznych w państwie, marzy o wojnie z Asyrią i ograniczeniu dominacji kasty kapłańskiej. Objąwszy dowództwo nad korpusem Menfi, podczas manewrów wojennych nad Gorzkimi Jeziorami, zwycięża dzięki posunięciu, które potwierdza jego desperację w dążeniu do celu i skłonność do ryzyka. Zakochuje się w Żydówce Sarze, córce Gedeona.
Mimo zwycięstwa, za sprawą kapłana Herhora zostaje pozbawiony awansu na wodza korpusu. Nie mogąc wywiązać się ze zobowiązań finansowych wobec żołnierzy, udaje się po pomoc do matki, potem dociera do bankiera fenickiego Dagona i zaciąga pożyczkę u Fenicjan, uważanych za wrogów państwa egipskiego. Sprowadza Sarę do folwarku na przedmieściach Memfis. Przyglądając się śledztwu w sprawie napaści na folwark, uzmysławia sobie krzywdę ludu egipskiego.
Karci Dagona nadużywającego władzy nad chłopami, pozostaje nieczuły na urodę Pieszczoty, kapłanki bogini Astoreth. Jako afront odczuwa decyzję ojca, Ramzesa XII, o przekazaniu steru państwa Herhorowi na czas wyprawy faraona i jego świty do Teb. Wreszcie, w uznaniu zasług zostaje mianowany przez Ramzesa XII namiestnikiem Dolnego Egiptu i wodzem korpusu Menfi. Podczas wyprawy do Dolnego Egiptu odwiedza nomarchów zarządzających nomesami.
Udaje się na naukę do kapłanów egipskich. Pości i modli się w świątyni poświęconej bogini Hator, potem uczestniczy w pokazie przygotowanym przez kapłana Pentuera. W czasie spektaklu zapoznaje się z zagrożeniami i bolączkami Egiptu. Po powrocie do Pi-Bast, stolicy nomesu Habu, od księcia Hirama z Fenicji pożycza sto talentów. Od Fenicjan dowiaduje się o układach kapłanów z Asyryjczykami. W świątyni Astoreth zakochuje się w kapłance Kamie. Chcąc uśpić czujność kapłanów, bawi się i ucztuje.
Wreszcie, sprowadziwszy Kamę do pałacu, odprawia Sarę, którą oskarża o wychowywanie ich syna Setiego (Izaaka) w religii mojżeszowej. Podczas spotkania z kapłanami Mefresem i Mentezufisem, przybywającymi do Dolnego Egiptu z rozkazami od faraona, przyznaje się do znajomości tajemnic świątynnych, kpi z bogów i naśmiewa się z praktyk religijnych Mefresa. Zwyciężywszy w starciu z Libijczykami, od Pentuera dowiaduje się o śmierci Sary i zabójstwie Setiego (Izaaka), którego zamordował Lykon.
Po śmierci ojca obejmuje rządy w Egipcie: reformuje administrację i politykę finansową państwa, wzmacnia wojsko i przyczynia się do poprawy warunków bytowych ludu egipskiego. Postanowiwszy wzmocnić budżet państwa majątkiem zgromadzonym przez kapłanów w Labiryncie, wraz z Fenicjanami przygotowuje plan przejęcia skarbu. W trakcie przygotowań do akcji ponosi porażkę: Sementu, kapłan boga Seta, usiłujący dotrzeć do wnętrza Labiryntu, zostaje wyśledzony przez Mefresa i Lykona, działającego w transie hipnotycznym.
Kapłani przejmują kontrolę nad ludem egipskim, przedstawiając zaćmienie słońca jako gniew boga wymierzony przeciw Egiptowi. Niedługo potem Ramzes ginie zamordowany przez Lykona, działającego na rozkaz kapłana Mefresa. Władzę w Egipcie przejmuje Herhor.
W ekranizacji Faraona w reżyserii Jerzego Kawalerowicza (1965) postać Ramzesa (i Lykona) zagrał Jerzy Zelnik.