Główna bohaterka powieści Lwa Tołstoja Wojna i pokój.
Hrabiankę Rostową poznajemy jako trzynastoletnią dziewczynkę, żywą, bezpośrednią, swobodną dzięki naturalnemu wychowaniu w rodzinnej atmosferze wiejskiego majątku. Jej szczerość daleka jest od wystudiowanych manier panien z wielkich rodów; Natasza zdobywa nią powszechnie sympatię. Szczególną przyjaźnią darzy ją wyraźnie od niej starszy i nieszczęśliwie żonaty hrabia Pierre Bezuchow. Gdy Natasza osiąga wiek pozwalający jej bywać w towarzystwie, rodzina udaje się do Petersburga.
Prawdziwy debiut hrabianki następuje na dworskim balu, który zaszczyca swą łaskawą obecnością car Aleksander I. Tu Natasza poznaje księcia Andrzeja Bołkońskiego, którego szczególnej opiece powierza ją Bezuchow, obawiając się, by niedoświadczona i onieśmielona panna nie poczuła się zagubiona w wielkim świecie. Niemal od pierwszego tańca świeżość i subtelność hrabianki podbijają zgorzkniałe serce Bołkońskiego. Wkrótce książę Andrzej oświadcza się o rękę Nataszy i zostaje ze wzruszeniem przyjęty przez zafascynowaną nim i spragnioną miłości dziewczynę.
Jednak upragniony przez oboje ślub musi być odłożony na rok: żąda tego stary książę Bołkoński, dla którego hrabianka Rostowa nie jest wymarzoną synową (ani jej ród, ani majątek nie dorównują Bołkońskim). Gdy narzeczony wyjeżdża na jakiś czas z Petersburga, rodzina pragnie rozerwać tęskniącą Nataszę. Na spektaklu w operze hrabianka poznaje księcia Anatola Kuragina, niedoszłego szwagra Andrzeja Bołkońskiego. Cyniczny i przystojny oficer, trochę przez zemstę, a trochę z autentycznej namiętności, zaczyna uwodzić Nataszę. Wkrótce niedoświadczona dziewczyna gotowa jest ulec jego zwodniczemu czarowi. Pisze list do narzeczonego, w którym zrywa zaręczyny i pragnie uciec z Anatolem z domu (rodzina nie zaakceptuje jej nowego wybranka).
W ostatniej chwili plany te zostają udaremnione przez Bezuchowa, a Natasza dowiaduje się, że Kuragin, szwagier Pierre’a, jest już żonaty. Upokorzona omal nie popełniła samobójstwa, a z głębokiej depresji ratuje ją wierna, dyskretna i pełna szacunku przyjaźń Bezuchowa. Tymczasem zaczyna się wojna i armia napoleońska zbliża się do Moskwy, gdzie teraz przebywają Rostowowie. Tuż przed ich ucieczką z miasta Natasza odnajduje wśród ofiar bitwy pod Borodino ciężko rannego Andrzeja Bołkońskiego.
Pełna głębokiego uczucia i wyrzutów sumienia otacza byłego narzeczonego opieką. Zaprzyjaźnia się też z jego siostrą, Marią Bołkońską, która razem z Rostowymi przebywa dramatyczną drogę w ucieczce przed najeźdźcą. W końcu książę Andrzej umiera, pogodzony z Nataszą, a zwyciężony przez zimę i wojnę podjazdową Napoleon opuszcza Rosję. Natasza jednak cierpi dotkliwie i tylko konieczność opiekowania się rodziną, zwłaszcza chorą matką, ratuje ją przed ponownym pogrążeniem się w depresji.
Ale znów na jej drodze pojawia się Bezuchow. I jemu wojna przysporzyła dramatycznych przeżyć, ale również przyniosła zakończenie fatalnego małżeństwa z siostrą Kuragina. Natasza w końcu znajduje szczęście, poślubiając wiernego przyjaciela. Jej radość jest tym większa, że ukochany brat, Mikołaj Rostow, poślubia Marię Bołkońską. Obie pary odnajdują ukojenie, poświęcając się życiu rodzinnemu i wychowaniu dzieci.
Próbę ekranizacji dzieła Tołstoja podejmowano kilkakrotnie. W najbardziej znanych adaptacjach, amerykańskiej (reż. King Vidor, 1956 r.) i rosyjskiej (reż. Siergiej Bondarczuk) rolę Nataszy odtwarzały stosownie: Audrey Hepburn i Ludmiła Sawieliewa.