Bohater powieści Zbigniewa Uniłowskiego Wspólny pokój.
Młody (ma dwadzieścia jeden lat) obiecujący prozaik, zamieszkujący wspólnie ze swoim przyjacielem, jego matką i bratem w ich niewielkim, dwupokojowym mieszkaniu w Warszawie. Nie chce wracać do ciotki, z którą mieszkał wcześniej, ponieważ po przebytym półrocznym leczeniu na gruźlicę w Zakopanem obawia się, że fatalne warunki w domu krewnej spowodują nawrót choroby.
Początkowo nadzieje wydają się w pełni uzasadnione: choroba, jak pojawiła się nagle, tak i nagle minęła (jest krzepkim i dorodnym mężczyzną), Lucjan ma stypendium twórcze i wolę zrobienia kariery literackiej, nad czym stara się pracować. Ale wspólny pokój wkrótce zamienia się w koszmar i poza przyjacielem i jego bratem kolejno zamieszkują w nim student agronomii, dalej literat "Dziadzia", student medycyny, wreszcie brat jednej z sublokatorek "kobiecej" części mieszkania, gdzie gnieżdżą się właścicielka, jej córka i dwie pracujące dziewczyny.
Na koniec przybywa jeszcze jeden student prawa, wywodzący się z głębokiej wsi. Lucjan, który zbyt długo odkładał znalezienie sobie pracy i usamodzielnienie się, nie może znieść wrogości narastającej w domu zamieszkanym przez jedenaście obcych sobie osób. Dodatkowo wikła się w komplikacje uczuciowe, nawiązując romans ze współlokatorką i próbując równocześnie zdobyć względy pięknej panny, uważającej się za natchnienie tego "cyganeryjnego" światka.
W tym niedobrym, biednym i agresywnym otoczeniu nagle odnawia się choroba Lucjana. Przykuty do łóżka obserwuje aresztowanie brata przyjaciela (oskarżonego o komunizm), śmierć brata swojej kochanki zza ściany (jako student medycyny nabawił się zakażenia podczas sekcji zwłok), wreszcie samobójstwo studenta prawa (po oblanych egzaminach). W końcu umiera i on, opłakiwany tylko przez kochankę-sąsiadkę.