Postać z powieści Bolesława Prusa Faraon.
Piękna córka Żyda Gedeona, nałożnica Ramzesa XIII, matka jego syna Setiego. Prostoduszna, skromna i nieco naiwna, szczerze zakochana w Ramzesie. Mieszka w ofiarowanym jej przez władcę folwarku po lewej stronie Nilu, na północnych obrzeżach przedmieść Memfis. Jej towarzyszką jest sprytna służąca Tafet. Mimo gorącego uczucia do Ramzesa Sara nie jest szczęśliwa - czuje się niepewnie, zdaje sobie sprawę z tego, że jest chwilową zachcianką władcy, ale nie potrafi wykorzystać swojej pozycji, choć zachęca ją do tego ojciec.
Jak mówi o niej Herhor: Jest to ładne, ale głupiutkie stworzenie, które ani myśli, ani potrafiłoby wyzyskać wpływu nad księciem. Nie przyjmuje prezentów i nawet nie widuje nikogo, zamknięta w swojej niezbyt kosztownej klatce. Z czasem może nauczyłaby się korzystać ze stanowiska książęcej kochanki i choćby tylko zubożyć skarb następcy o kilkanaście talentów. Nim to jednak nastąpi, Ramzes znudzi się nią...
Wbrew zakazowi następcy tronu (lecz zgodnie z wolą Herhora, choć nie jest tego świadoma) wychowuje Setiego (Izaaka) w religii starozakonnej, za co zostaje odsunięta przez Ramzesa. Nie przestaje go kochać nawet wówczas, gdy wdaje się on w romans z Kamą. Gdy Seti-Izaak zostaje na polecenie Kamy zamordowany przez Greka Lykona, sobowtóra Ramzesa, winę za zabójstwo przyjmuje na siebie. Prawdę o mordercy syna poznaje w więzieniu, na chwilę przed śmiercią.