postać z powieści Targowisko próżności Williama Makepeace’a Thackeraya.
Córka zamożnego londyńskiego kupca, czarnowłosa, drobnej budowy ciała, szlachetna, wrażliwa na ludzką krzywdę, o gołębim sercu, obdarzona wieloma talentami, m.in. pięknie śpiewa, doskonale tańczy, biegle opanowała sztukę haftu, jest bezkonkurencyjna w ortografii, co głosi świadectwo wydane przez właścicielkę pensji w Chiswick, pannę Barbarę Pirkenton. Podczas pobytu na pensji Amelia zaskarbia sobie życzliwość i sympatię wszystkich koleżanek. Jest w bliskiej przyjaźni z Rebeką ➞ Sharp. Przez długi czas prostoduszna i naiwna Amalia nie dostrzega interesowności przyjaciółki i tego, że Rebeka manipuluje nią i otoczeniem. Szczerze zakochana w Jerzym Osborne, wbrew woli jego ojca, który planuje małżeństwo syna z dawną koleżanką Amelii z pensji, dziedziczką wielkiej fortuny, panną Swartz z St. Kitten, zostaje jego żoną.
Gdy Jerzy idzie na wojnę (akcja dzieje się w czasach napoleońskich), wyjeżdża z nim do Belgii. Jerzy ginie w bitwie pod Waterloo; Amelia, zrozpaczona po stracie ukochanego, popada w depresję. Ich syn pogrobowiec otrzymuje imię ojca i staje się jedyną pociechą matki. Amelia wraca do Anglii, lecz nie może liczyć ani na pomoc swoich rodziców (ojciec źle ulokował pieniądze i stracił wszystko), ani tym bardziej na teściów, pielęgnujących urazę za "uwiedzenie" ich syna.
Jedynym wsparciem w nieszczęściu i mediatorem między nią a rodziną Osborne’ów jest przyjaciel Jerzego, William Dobbin, który od lat kocha Amalię i doskonale zna grzeszki Rebeki (flirtowała z Osbornem tuż przed jego ślubem). Amelia jednak nie daje wiary jego słowom, wybiera przyjaciółkę, przez co William odwraca się od niej. Dopiero gdy Rebeka wyznaje prawdę, że Jerzy ożenił się z Amelią za namową Williama, który przypomniał mu o danym dziewczynie słowie i o tym, że dzień przed śmiercią Jerzy wysłał do Rebeki list z propozycją wspólnej ucieczki, Amalia zmienia zdanie. Po osiemnastu latach starań William wreszcie zostaje mężem Amelii.