bohaterka i narratorka opartej na faktach powieści Denisa Diderota Zakonnica.
Zuzanna zostaje umieszczona w klasztorze Sainte-Marie przez rodziców po tym, jak narzeczony jej siostry zbytnio zaczął się nią interesować. Państwo Simonin obiecali córce, iż zabiorą ją z klasztoru, jak tylko wydadzą za mąż jej siostry. Niestety, potem informują ją, że posagi dla córek były dla nich ogromnym obciążeniem finansowym i w związku z tym życzą sobie, by na stałe przywdziała habit mniszki. Od tej chwili wydaje się, że cały świat sprzysiągł się przeciw Zuzannie: skrycie, jak Siostra Przełożona z Sainte- Marie, lub jawnie, jak jej rodzice. Tymczasem Zuzanna otwarcie przyznaje, że nie odczuwa żadnego powołania, nie chce być zakonnicą, lecz nikt się tym nie przejmuje, wręcz przeciwnie - rodzina i przełożona robią wszystko, by dziewczyna złożyła śluby. Przekonana, że po śmierci rodziców będzie mogła opuścić mury klasztorne, dziewczyna poddaje się.
Dzień składania ślubów był najsmutniejszym dniem jej życia, była tak przygnębiona, że nie pamięta nic z tego, co się działo. Mimo że nowicjat Zuzanny jest znośny (wszyscy chcą, żeby została w klasztorze), biedna dziewczyna się w nim dusi, wydaje jej się, że została pogrzebana żywcem, jej wstręt do życia zakonnego staje się coraz większy i poważniejszy, ale dopiero widok obłąkanej mniszki daje jej siłę do dalszego oporu. Ponieważ jednak szczera rozmowa z przełożoną nic nie daje, Zuzanna, zamknięta za karę w swej celi, postanawia udać chęć złożenia ślubów, a podczas ceremonii wszystkiemu zaprzeczyć. Wybucha skandal, dziewczyna zostaje odesłana do rodziców, gdzie matka oznajmia jej, że jest dzieckiem z nieprawego łoża, a jej obecność przypomina rodzicielce o wszystkich popełnionych przez siebie grzechach, które córka mogłaby za nią odpokutować w klasztornych murach.
Bez przyjaciół i pieniędzy Zuzanna nie ma zbyt wielkiego wyboru, więc poddaje się, twierdząc, że skoro już ma być nieszczęśliwa, to nieważne, gdzie. Tym razem Zuzanna zostaje umieszczona w klasztorze Longchamp, gdzie bardzo szybko wchodzi w konflikt z matką przełożoną, siostrą Sainte-Christine, za co płaci całymi dniami spędzonymi w karcerze i różnymi upokorzeniami - wszystko po to, by złamać jej charakter, upodlić ją i pozbawić sił. Każde najdrobniejsze przewinienie jest rozpracowywane z drobiazgowością godną policyjnych śledczych, szczere odpowiedzi nie są przyjmowane do wiadomości. By ujarzmić biedną Zuzannę, przełożona urządza nocne naloty na jej celę, zabiera jej czyste ubranie, pościel, nawet modlitewnik, by ją później oskarżyć o zaprzestanie modlitwy, poleca karmić ją wodą i suchym chlebem... Fantazji jej nie brakuje.
Najczęstszą jednak karą jest zamknięcie w karcerze, małej, ciemnej celi, na której umeblowanie składa się trupia czaszka, krucyfiks, przegniły, wilgotny siennik i naczynie o wiadomym przeznaczeniu, i zapewne zapachu. Zuzanna robi wszystko, by wydostać się na zewnątrz, wytacza klasztorowi proces, który niestety przegrywa. Jedyną rzeczą, jaką udaje się osiągnąć jej adwokatowi, jest przeniesienie do innego zgromadzenia, Saint Eutrope w Arpajon, gdzie zostaje bardzo dobrze przyjęta i odnajduje względny spokój ducha. Tamtejsza przełożona lubi życie, muzykę, jest pełna entuzjazmu, lecz bardzo szybko przyjaźń, jaką okazuje Zuzannie, niepokojąco zmienia charakter: zaczynają się pieszczoty, nocne wizyty w celi, by się ogrzać...
Zakochana mateczka traci rozum, a na jej miejsce przybywa nowa przełożona, bardzo surowa i okrutna. Niewiele czasu później spowiednik Zuzanny, również zmuszony do życia duchownego, namawia ją do ucieczki z klasztoru, w celu uniknięcia kolejnych prześladowań. Pierwsze chwile na wolności nie są łatwe, Zuzanna o mało co nie zostaje zgwałcona przez młodego benedyktyna, który pomagał jej w ucieczce. Udaje jej się jednak uciec i choć życie na wolności nie jest łatwe, Zuzanna jest szczęśliwa. Znajduje miejsce u praczki, gdzie źle ją żywią, mieszkanie też nie jest luksusowe, ale za to traktują ją tam jak człowieka.