Postać z powieści Sława i chwała Jarosława Iwaszkiewicza.
Córka odesskiego policmajstra, piękna, egzaltowana, o artystycznej duszy, kocha się w oficerze Walerianie Niewolinie. W Odessie poznaje Janusza Myszyńskiego, który zakochuje się w niej pierwszą, wyidealizowaną miłością. Wybuch I wojny światowej rozdziela młodych, trzy lata później zostają kochankami. Rewolucja 1917 roku odbiera życie ojcu Ariadny, ona sama zaś staje się wierzącą w ideały rewolucji działaczką.
Po latach los rzuca ją do Paryża, gdzie znajduje sobie miejsce w środowisku artystów, zaczyna robić karierę jako projektantka sukien dla domów mody, przyjaźni się z paryskimi intelektualistami, m.in. z Jacquesem Maritainem. W 1926 roku spotyka w Paryżu niewidzianego od dawna Janusza Myszyńskiego. Wkrótce potem, porzucona przez Niewolina, z którym łączył ją długoletni, nieformalny związek, wstępuje do klasztoru w Rzymie.
Ale nawet tam nie opuszcza jej rozpacz i poczucie przegranego życia. Kiedy ponownie spotyka Myszyńskiego, w Rzymie w 1937 roku, jest postarzałą, zgorzkniałą kobietą, której nie udało się odpowiedzieć na żadne istotne pytanie jej życia. Na chwilę przed samobójczą śmiercią, mówi do Janusza: Jak ja spojrzę na moje życie, to jak ja mam nie płakać? - Jak ja mam nie płakać, kiedy mi się to wszystko tak pokrzywiło. I nic, nic nie można poprawić. [...] I nic przede mną ani za mną.
Ginie pod kołami samochodu na oczach Myszyńskiego.