Tytułowy bohater komedii Moliera Świętoszek, której premiera odbyła się w Paryżu w roku 1664.
Tartuffe jest jednym z najbardziej sugestywnych i negatywnych bohaterów, jacy pojawiają się na kartach literatury europejskiej. To człowiek niebezpieczny, cyniczny, bezwzględnie dążący do władzy i bogactwa. Aby to wszystko zdobyć, wykorzystuje uczucia religijne i naiwność innych ludzi. Udając osobę pobożną, niemal świętą, wchodzi do domu bogatego kupca Orgona i całkowicie niszczy jego szczęście rodzinne.
Naiwny Orgon oraz jego matka pani Pernelle poddają się wpływowi Tartuffe’a, który doskonale wykorzystuje swoje talenty psychologiczne i umiejętność oddziaływania na innych ludzi. Co prawda pozostała część rodziny, dzieci Orgona i jego żona, zdają sobie sprawę, że Tartuffe jest obłudnikiem i hipokrytą, jednak ich zdanie nie ma żadnego znaczenia. Orgon jest pod przemożnym wpływem Tartuffe’a i jako głowa rodziny podejmuje decyzje, które prowadzą do wielu nieszczęść.
Wypędza z domu swego syna, nie licząc się ze szczęściem córki, chce ją wydać za Tartuffe’a. Dopiero, kiedy na własne oczy przekonuje się o jego obłudzie (siedząc pod stołem i będąc świadkiem umizgów Tartuffe’a do swojej żony), wypędza Świętoszka z domu. I kiedy wydaje się, że problemy zostały rozwiązane, rodzinę Orgona spotyka niemiła niespodzianka.
Oto bowiem okazuje się, że Tartuffe, dzięki kompromitującym dokumentom, które naiwny Orgon oddał mu na przechowanie, przejmuje cały majątek kupca. Rodzinę od zguby ratuje mądry i wspaniałomyślny król, który nie tylko, że nie aresztuje Orgona, ale przebacza mu, a za kratki posyła Tartuffe’a, który okazuje się poszukiwanym przestępcą.
Premiera Świętoszka ściągnęła na głowę Moliera wiele oskarżeń (między innymi o krytykowanie religii i Kościoła katolickiego), ponieważ wymową sztuki poczuło się dotkniętych wielu ówczesnych "świętoszków", a arcybiskup Paryża i spowiednik króla zabronił publicznego wystawiania sztuki. I jakkolwiek Ludwik XIV popierał Moliera, to dramaturg kilka lat musiał zmagać się z niechęcią środowisk klerykalnych. Komedia w całości i w pierwotnej formie powróciła na deski teatru dopiero w roku 1669.